Trois από everywhere, del 1

Καλημέ...σπέραααααα!
Επανέρχομαι δριμεία με κλασσική λίστα και υπέρτατες μουσικάρες.
Ακολουθούν (μάντεψε πόσες) 12 (σωστά μάντεψες) χώρες της Γηραιάς Ηπείρου και κάποια δείγματα μουσικής τους, επιλεγμένα με αντικειμενικότΑΤΑ κριτήρια του τύπου "εμένα μ'αρέσει, το άκουγα στο πρώτο έτος και έχω δεθεί συναισθηματικά, ο Sharlee d'Angelo είναι θεοκόμματος" κτλ. Και οι χώρες και οι μπάντες είναι τοποθετημένες αλφαβητικά για να μη λένε μερικοί μερικοί οτι είμαι γιαλαντζή Αιγόκερας.

Αρχινάμε με την ξενέρωτη Γαλλία και την κωλογλώσσα της που δεν την πάω μία.

Alcest για αρχή με γαλλικό στίχο να κάνει ένα add-up στην ξενέρα (ξενερωσά μεσσηνιστί) αν και μουσικά λένε τα παιδιά κατά τα γούστα μου. 2 man band και άμα τους δεις το σιγουρεύεις ότι παίρνονται και είναι και οι δύο άσχημοι, αλλά όπως λέω πάντα δε μπορούμε όλοι να είμαι όμορφη! Κάποιοι δε θα είστε, απλά. Τελοσπάντων οι Αλσέστ καλοί είναι, δυσάρεστοι στο άκουσμα (μελαγχολικοί γαρ) και ενδιαφέροντες μουσικά. Στιχουργικά θα σε γελάσω και δεν το θέλω, στα γαλλικά έχω μείνει στο φρέ-ρε-ζάκ-eu.

Heavenly με τρελή παουεριά που μου θυμίζει τα νιάτα μου και ντρέπομαι γιατί το πάουερ είναι λίγο καμμένο. Ο αντιπαθέστατος Τόνι Κάκκο, ο κοντοπίθαρος, χώνεται σφήνα να ξενερώσει το τραγούδι αλλά δεν τα καταφέρνει (μετά τη διασκευή στο I want out που έπαθα πολλαπλό εγκεφαλικό και απανωτά ανευρύσματα, δε με αγγίζει τίποτα. Του Κάκ(κ)ου προσπαθεί.χαχα.) Ναι επανέρχομαι. Οι Heavenly είναι απο τις λίγες πάουερ μπαντες που δε σε αναγκάζουν να ξεράσεις τον κώλο σου απο τη φλωριά και τα πλήκτρα τύπου Ζαγοραίος 70's. Είναι και λίγο χάλια μαύρα όλοι τους φατσικώς αλλά τελοσπάντων.

Εδώ μιλάμε για ποιότητα γαμώ το στανιό μου. Μπαντάρα που σπέρνει, το καμάρι της Γαλλίας. Κάτω η ξενερωσά και η φλωρίτσα. Gojira και τα μυαλά στα καγκελά. Το συγκεκριμένο είναι και βιντεάρα από τις λίγες και τραγουδάρα από τις λίγες, να κοπανιέσαι εγκεφαλικώς και να τους κοιτάς όλους στο λεωφορείο με μισό μάτι. Και από μούρη κάτι λένε ένας δύο, αλλά δεν είναι της παρούσης τώρα. Κάποια στιγμή θα ασχοληθώ και με την αισθητική αξία μερικών...

Γερμανία λεβεντογέννα, σού'ρχομαι!

Δυσκολεύτηκα γιατί μόνο τους βασικούς να πιάσεις από Γερμανία θέλεις 3 μέρες όχι 3 μπάντες. Οπότε με βαρεία καρδιά σβήνω Gamma Ray, Helloween, Edguy, Avantasia, Primal Fear, Masterplan, Grave digger, και πέφτω με τα μουτράκια στους Γκάρντιαν και στους επόμενους που είναι όλοι τρελοί αγκαλίτσες και έχουν γράψει ύμνους. Από πάνω έχω το αγαπημένο μου Γκάρντιαν και να πάει να γαμηθεί το Mirror, Mirror. Καλά ντάξει υπερβάλλω, αλλά το δάκρυ που πάει να τρέξει ΚΑΘΕ καταραμένη φορά που ακούω αυτό το ρεφραίν νικάει τα πάντα. Δε μόρνινγκ σαν οφ Ντιουν, ταν τανταντανταααν!

Και περνάμε στην πιό υποτιμημένη ΥΠΕΡΜΠΑΝΤΑΡΑ της Γερμανίας. O Sascha Paeth σε ρόλο μουσικού και όχι παραγωγού (και πως του πάει) και ο υπέρτατος Thomas Rettke, η φωνάρα από το υπερπέραν που χάθηκε στα πισω φωνητικά των Edguy πλέον. Πτάνα κενωνία να τραγουδάει ο Ρέτκε πίσω από τον Σάμμετ. Αδικία κατάφωρη. Αυτοί εδώ βγάλανε 2-3 άλμπουμ διαμάντια και το διαλύσανε το μαγαζάκι. Έμειναν κολλητάρια όμως και συνέχισαν να δουλεύουν μαζί σε διάφορες μεριές (Aina, Edguy και τώρα Avantasia). Ο Ζάσας κουβαλάει τα φιλαράκια του όπου πάει και δε μας χάλασε.

Κασάτορ για να κλείσουμε με τη Γελαδοχώρα των γομαρόπαιδων. Ούμπερ-γαμάτοι μουσικάρες, πολιτικούληδες, η πιό γαμάτη και κρυφογλυκούλα φάτσα της Γερμανίας. Ο Μίλλε ο φεγγαρομούρης που έχει κάνει και γκεστάκι στο καλό άλμπουμ των κυρίων Edguy, ναι και όμως -ψάξε Mysteria /w Mille Petrozza- και είχε πέσει τότε όλη η γης να τονε φάει  διότι πού πας κύριε με τους παουεράδες. Αλλά, λέει, ο Μίλλε είναι κολλητό φιλαράκι με τον Τομπίας της καρδιάς μας και του έκανε το Ψυχικό. Αρκεί το κουτσομπολιό, Phobia, ΥΜΝΟΣ, αυτά.

Όμορφη ΒλαχοΔανία, ήρθε η σειρά σου. Καλώς το μου.

Δε λες και πολλά για αυτούς εδώ από πάνω γιατί καταντάς γραφικιά. Ιστορική μπαντάρα, μελωδιάρες να κολλάς επιτοιχίως και ο Βασιλιάς Διαμαντούλης που ότι και αν λέτε για τα τσιρίδια του, εγω τον αγαπάω. Και αυτόν και τα τσιρίδια του. Δεν ήθελα να βάλω κάτι απο Melissa ή Don't break the oath όπως αν διάλεγα Helloween δε θα έβαζα κάτι από τα Keepers. Ό,τι ήταν να ειπωθεί για κάποια πράγματα έχει ήδη ειπωθεί και καλό είναι να μη γινόμαστε σπασαρχίδια. (πάντως γαμάει το Don't break the oath).*

Πάντα τους είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια, ίσως γιατί ο τότε τραγουδιστής (αυτός εδώ από πάνω, από το '05 έχουν έναν χαλιαμπάλια) ήτανε παστέλι Λάμπου, ίσως γιατί τους σκηνοθετούσε ο Πάτρικ ο Ουλάεους, που καθημερινά προσεύχομαι να με πάρει στη Revolver να μαθητεύσω σκηνοθεσία δίπλα του. Συμπαθητικό μεταλάκι χωρίς κάτι ιδιαίτερο, για όλες τις ώρες της ημέρας, δε σου αλλάζει και τη ζωή. Patric, jag vill att du lär mig regi.

Οι Κρόνιοι φίλοι μας έχουν μια μελαγχολία, ένα αχβαχ, μια κλαψομουνιά, που γενικώς δεν την πάω, αλλά η μουσική τους μ'αρέσει πολύ και άμα τους πετύχω σε καλή ώρα, ένα κόκκινο θα το πιω και θα αναπολήσω το χαμένο χρόνο και γω σαν παιδί. Δεν έχω να πω πολλά, αναθεμίλα αποπνέουν, proceed with caution.

Ελβετία με τις σοκολάτες και τα τυριά και τη Χάιντι.

Ινταστριαλάκηδες, ωραιότατοι, να ρίχνουμε και κανένα χορό άμα λάχει. Πρότζεκτ του φίλτατου Τομ Γκάμπριελ Φίσερ (βλέπε και παρακάτω) που πολύ μ'αρέσουν αν και δε βγάλανε και πολλά πράματα. Ενας δίσκος και πολλά ντεμοειδή που το θέλουν το ψαξιματάκι τους. Το Sub όμως είναι υπερδισκάρα να το ακούς πρωί πρωί να σου πάει καλά η μέρα. Το αποπάνω πολύ ατιμόσφαιρα και groove, από στίχο χωλαίνει λίγο στα πρότυπα του Νίκου Καρβέλα (φωτιά φωτιά φωτιά φωτιά) αλλά τα σπάει νονδελές. Πριονάτο χέρι και βότκες κράνμπερι.

Δισκάρα επασυνδέσεως το Monotheist όπως πρέπει να είναι όταν έχεις να βγάλεις δίσκο από το Κατα Λουκάν. Τίγκα έμπνευση και πάθος, άντε μη συγχυστώ. Κέλτικ ή Σέλτικ Φροστ, διαλέγεις και παίρνεις. Ο Τομ Γουώριορ Φίσερ (βλέπε και παραπάνω) και τα φιλαράκια του σου κλείνουν το ματάκι με ύφος "σού'λειψα?" και γνέφεις καταφατικά, τί άλλο να κάνεις, αφού σου λείψανε, μην ψεύδεσαι. Εγκεφαλικό headbanging (είμεθα και κυρίαι και χαλάει το μαλλί) και πώρωση. Βιντεάρα μινιμαλιστικιά τίγκα στη νεκρή φύση. Γειά σου μωρή Ελβετία με τα σαλέ σου και τα όμορφα σκυλιά που βγάζεις.

Eluveitie νέο άκουσμα, τους ψάχνω ακόμα, αλλά ό,τι ακούω μάρέσει. Φολκοειδές με φλάουτα και βιολιά να καούν τα κάρβουνα και να ποθάνει ο Χάρος. Το μανάρι που τραγουδάει το παίζει πολύ επιδέξια το φλαουτάκι, πάντα τέτοια, άξιος, έμπαινε και άλλα υποστηρικτικά. Απλά να το κρατάει το σκουφί γιατί άμα το βγάλει καλή μου, κλασική περίπτωσις "περισσότερο πρόσωπο να πλένω"... Τονε βλέπω βέβαια και μετανιώνω που τελικώς δεν έκατσε να πάω Σάμπατον, γαμώ το σπιτάκι σου Τσιο, τσάμπα το πρήξιμο. Θα ήταν μια βραδιά ατέλειωτου οφθαλμόλουτρου...

Αυτά για σήμερα, θα επανέλθω ακόμα δριμύτερη (φορέστε ζώνες αγνότητας) next time με Ελλάδα-χώρα του φωτός, Ηνωμένο Βασίλειο για περισσότερο οφθαλμόλουτρο με Νικολάκη Χολμς, Ιταλία για να γελάσουμε και λίγο, και Νορβηγιάρα που ότι κι αν πω δε σε ξεχνώ και ας σε είδα 2 ώρες μόνο.

Αντίος αμίγος,
v.n.t.