Δη γκρέητ πριτέντερ και άλλα τινά

Δεύτερη εβδομάς χωρίς τη Τζέσσικα by my side και ομολογώ καλή μου αναγνώστρια πως μου λείπει το κορίτσι μου. Βέβαια, δεν την πάω και για φτιάξιμο γιατί ψιλοβαριέμαι, αλλά ένηχού, μου λείπει.

Πέρασε ένας μήνας από την τελευταία φορά που τα είπαμε και ομολογουμένως άλλαξαν πολλά στη ζωή μου. Δηλαδή ντάξει, όχι και πολλά. Γενικά τίποτα δεν άλλαξε και βαριέμαι, αλλά έχω τα κέφια μου αυτές τις μέρες και περνάει ευχάριστα ο χρόνος μου. Όχι οτι κάνω τίποτα ιδιαίτερο. Ντιάμπλο, μουσική, βόλτες, πίρι-πίρι και δε συμμαζεύεται. Αλλά μέχρι αρχές Φλεβάρη, λέει, είναι η Αφροδίτη (ο πλανήτης, όχι η ξαδέρφη μου) στο ζωδιό μου, οπότε, λέει, θα καλοπεράσω για ένα δεκαημεράκι ακόμα, λέει. Μετά θα νοσταλγω, λέει, τις όμορφες στιγμές του Γενάρη. Λέει.

Καλή χρονιά κιόλας, και δεν ξέρω για σένα, εμένα μια χαρά μου μπήκε. Πολλά ξύδια, καλή διάθεση και καλή παρέα. Έκλεισα και τα 25, αγαπητή μου, και ωρίμασα. Είδα τη ζωή μ'άλλα μάτια. Το φιλοσόφησα και είπα "χρρρρρμφφφφφφφφ" and life goes on and on and on.

Αμπελοφιλοσοφίες λοιπόν και απίστευτη βαρεμάρα. Χωρίς χρήμα, χωρίς δουλειά, χωρίς έμπνευση, και με λίιιιιγο ρομάνς. Αφού έχουμε πει, είμεθα και αιγοκεράκια, τα θέλουμε όλα στον υπέρτατο, υπερθετικό, μεγαλειώδη και ανυπέρβλητο βαθμό. Γιατί μας κάνει κόνξες το σύμπαν? Δεν το δέχομαι και θα απευθυνθώ στη διεύθυνση για να λυθεί επιτέλους αυτό το ζήτημα της μετριότητας. Εμείς αγάπη μου μεγαλώσαμε με Τζέην Ώστεν και Μπάκστρητ Μπόυζ. Τα πετάς αυτά τα στάνταρ? Ε δεν τα πετάς! Άντε, συγχύστηκα, πάω να εκνευρίσω τη γάτα.

Αιώνια δική σου,
Στήβ.