Κολλήματα

Μουσικά κολλήματα, δεν έχει οδυνηρες συνειδητοποιήσεις σήμερα, βαριέμαι.
Παραθέτω κάποια βίντεα / τραγούδια που τη δεδομένη χρονική στιγμή κάνουν γλυκό έρωτα στα αυτιά μου. Σε ενδιαφέρει, το ξέρω, και γι'αυτό το κάνω, βρε.

Ξεκινάμε από Amorphis. Νέοοοοο. Θυμάμαι πόσο είχα λιώσει το Am Universum στα νιάτα μου. Και μετά το Tuonela, και μετά για κάποιο λόγο τους παράτησα και το ξαναέπιασα πολύ πρόσφατα το θέμα. Και καλά έκανα και μπράβο στον Τσιο που με επανέφερε στην τάξη.

Ενα τυπικό "κελ ρομάνς" τραγούδι που δείχνει οτι τα αγόρια μας είναι και μεγάλοι αισθηματίες.
Έναν τέτοιο να βρούμε και μεις οι λεύτερες να μας τραγουδάει για τον ύπνο και άλλα πράγματα που κάνεις σε ένα κρεβάτι.

Εδώ ο Τόμι Γιούτσεν και η παρέα του μας εξηγούν το όνειρο. Τι όμορφοι άνθρωποι. Και αυτή η εναλλαγή βόθρου/καθαρών δεν είναι για αυτή την ώρα... Είναι για μεταμεσονύκτιες διαδικασίες οφθαλμολογικού χαρακτήρα. 'Αμα με πιάνεις.

Στην παρούσα ο Έσα, και οι Τόμι(δες) το έχουν ρίξει στα κόνσεπτς και στη μυθοπλασία.
Και πολύ το χαίρομαι.

Και ολοκληρώνουμε με ένα "κελ ρομάνς". Ας θαυμάσουμε την ομορφιά μερικών μερικών σε αυτή τη μπάντα, ας απολαύσουμε την υπέρτατη φωνή, τις ολοπέταχτες -που έλεγε και μια ψυχή στο χάμερ- μελωδίες και ας αναφωνήσουμε όλες μαζί "Άσε κάτω τη γοργόνα ρε, εμένα θες, αυτή βρωμάει ψαρίλα". Class.

Συνεχίζω με Kiuas για να φύγω από Φινλανδία και να έρθω πιό δυτικά λιγάκι.

Eδώ έχουμε άσματα ηρωικά και βόρεια σέλατα. Ώου γιέα θα έλεγα.

Ο Ίλια το έριξε στις σεξοφιλοσοφίες και δε μας χάλασε. Τι μανία και αυτοί οι Φινλανδοί να είναι όμορφοι. Όταν μάθω φινλανδικά, η πρωτη φράση που θα μάθω θα είναι "Είσαι παστέλι Ζευγολατιού".
Και το τραγούδι γαμάει btw...

Πάμε Σουηδία να βροντοχτυπήσουν οι σβένσκα γιέρταν μας.
Και να ξεκινήσουμε με Πετράκη και Hypocrisy

Εδώ ο Πετράν ασχολείται με θεωρίες συνομωσίας και σε πιάνει λίγο η ψυχή σου. Νέο Χιπόκρισυ, πώς και πώς το περιμένω με μεγάλες προσδοκίες που πάντα επαληθεύονται. Άμα είσαι υπερτιτανομέγιστος, δεν απογοητεύεις. Το νέο Eraser μπήκε στη ζωή μας.

Ο ύμνος. Το μεγαλούργημα. Ο ογκόλιθος. Το αγαπημένο μου τραγούδι από τους κυρίους. Αν εξαιρέσουμε το ομώνυμο άλμπουμ που κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και ειδικά αυτό το από κάτω.

Τα λόγια είναι περιττά.

Εδώ ο κύριος Τέιτγκρεν έχει αγανακτήσει πλέον και ζητά να μάθει τί έγινε τελικά στο Ρόσγουελ το '47. Ας του προτείνω το Roswell that ends well επεισόδιο Futurama μπας και ξεστραβωθεί λιγάκι.

Συνεχίζω με Πέτρο και τον πόνο του. Δώκε Pain στο λαό.

Κλασσική μισανθρωπιά, υπέρτατο "άει πάενε ρε".

Στο ίδιο μοτίβο. Αγαπημένο μοτίβο. Και η ένταση στο τέρμα. Don't care, κοινώς στα παπάρια μας.
Ολοκληρώνω με Pain γιατί αν συνεχίσω θα ακολουθήσει η μισή τους δισκογραφία :P

Σνιαρφ, έχω πάθει ένα κοκομπλόκο με αυτό το τραγούδι, τα λέγαμε και τις προάλλες. Δεν ξέρω γιατί. Έτσι είναι ο έρως. Ανεξήγητος.

Κλείνω με Katatonia και να δούμε αν καταφέρω να διατηρήσω και δω ένα επίπεδο και να μείνω σε ένα λογικό αριθμό τραγουδιών.

Θυμάμαι καλοκαίρι '03 στο χωριό να έχω λιώσει την κασέτα The discouraged ones. Τρεις γέροι, δύο γονείς, ένας αδερφός και η Βίλλυ έφευγε στη ζούλα για περίπατο, τσιγάρο και τραγούδι στο φουλ. Ωραίες εποχές.

Εδώ έχουμε μεγαλώσει λίγο. Τρίτη λυκείου και έρωτες στη θεωρία. Ακόμα πιο ωραίες εποχές.

Και κλείνω με τον ογκόλιθο. Κανονικά θα έπρεπε όλο το άλμπουμ αλλά δεν το βρίσκω ολόκληρο στο συ-σωληνα. Εδώ μιλάμε για άλλα μεγέθη αγάπη μου. Εδώ μιλάμε για συναισθηματικές γενέσεις, ολοκληρώσεις και νεκροψίες. Η Δημιουργία και η Καταστροφή σε ένα. Από τη θεωρητική μελαγχολία στην απόγνωση. Ο χρόνος διαλύεται, και η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Οι ωραίες εποχές πήγαν περίπατο. Μεγάλωσες. Deal with it.

Αυτα για σήμερα.
Δεσμέυομαι την επόμενη φορά να το νορβηγίσω λίγο.

Σε ασπάζομαι, η μικρή Βιλλού.

Αμπελοφιλοσοφίες...

... του κερατά!!!
Μπαίνεις πρωί / μεσημέρι / βράδυ / νύχτα κατίμαυρη στο facebook να παίξεις ένα candy crush (btw πόσο γκάβλα είναι όταν ακούς αυτή τη μαγική ατάκα "sugar cruuush" που σημαίνει ότι την τελείωσες τη ρημαδόπιστα γαμώ το σπίτι της), να δεις πού ξερνοβολούσαν οι φίλοι σου χτες, να ελέγξεις κατεστραμμένες φωτογραφίες, να ακούσεις τα djλίκια κάποιου που βαριότανε και πόσταρε κομμάτια κάθε 3 λεπτά, να ανταλλάξεις κανένα μήνυμα ΚΛΠ.
Και εκεί που όλα βαίνουν ορθώς, εμφανίζονται τα κλασσικά ποστ σφηνόπου*σα με αμπελοφιλοσοφίες του χειρίστου είδους. "Για να αγαπάς θέλει καρδιά, για να συγχωρείς θέλει ΔΥΝΑΜΗ", "Όταν ήμουν 10 χρονών έπαιζα μπανάνα-ξεμπανάνα, τωρα τα δεκάχρονα παίζουν με τα iphone", "Το καλό το παλικάρι στη φουρτούνα φαίνεται", "Κύλησε ο Dangerous και βρήκε το παπάκι." Σιγά ρε Νίτσε, άραξε λίγο στα κυβικά σου και γράψε τίποτα πιο απλό, μας ξετίναξες στη φιλοσοφία. Φαντάζομαι όλους αυτούς που τους κατεβαίνει μια παπάτζα στο κεφάλι και το γράφουν στο ΦΒ με ύφος "μαλάκα είμαι ο νέος Σέρεν Κίρκεγκωρντ or what..." Και κάτω από τα αποκυήματα της γκλάβας του "όποιος συμφωνεί, like".
Όχι ρε που να λυσσάξεις, τώρα μ'έπιασε το αντιδραστικό, και να με πληρώσουν δε σου κάνω λάηκ γιατί είσαι ένας βλάκας και μισός που νομίζει οτι αλλάζει ζωές με τα αποφθέγματα που έχουν πίσω απο την ημερομηνία τα ημερολόγια που παίρνει η γιαγιά μου απο το πανηγύρι στο Βουλκάνο. ΕΛΕΟΣ.
Γεμίσαμε Σοπενάουερ και δε μπορω τόση κυλτύρ, βγάζω φλουμπέτες.

Άσχετο. Αυτό το κομμάτι θέλω να το παντρευτώ και να κάνουμε παιδάκια.
Θέλω να το ακούω συνέχεια. Τρώγοντας, διαβάζοντας, παίζοντας Ντιάμπλο, στην τουαλέτα, στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο δρόμο, στο μετρό. ΠΑΝΤΟΥ.

Πετράκης Α Ν Υ Π Ε Ρ Β Λ Η Τ Ο Σ .
Σε φιλώ γλυκά στο δεξί μάγουλο, Στήβ Τρίκυ.

Όνειρα και αστραπόβροντα

Άλλη μια όμορφη μέρα που ξυπνάω από μπουμπουνητά και αυτό μου είναι πολύ δυσάρεστο. Όχι! Όχι δε φοβάμαι. Δε φοβάμαι α π λ ά. Μιλάμε για ταχυπαλμίες, αγκαλιές στο μαξιλάρι και κάτι "μαμάκαααα" με φαλσέτο που ζηλεύει και ο Κίσκε ακόμα....
Κοιμήθηκα στις 4, ξύπνησα στις 8 απο βροντές και αυτό το διακριτικό ΤΡΡΡΡΡΡΡΠΡΡΡΡΡΡΡ της βροχής που έπεφτε με το μπουγέλο... Koιτάζω το κινητό να δω την ώρα, θαμπώνομαι απο το φως, φτερνίζομαι, πρωινό γαμωσταυρίδι. Η ώρα 08:11. Μεσάνυχτα κοινώς, λέω ας κοιμηθώ άλλο λίγο. ΜΕΓΑ λάθος Βιλλάκι. Όταν κοιμάμαι κι άλλο αφού ξυπνήσω βίαια ή αβίαστα, δύο τινά συμβαίνουν.
Πρώτον, ξυπνάω ζόμπι, απέθαντος, σε κώμα, με εγκεφαλική ανεπάρκεια, με χείριστη διάθεση και με μότορ σκιλλς πεντάχρονου, αυτιστικού, τυφλού κολιμπρί. Δεύτερο, βλέπω όνειρα. Όνειρα όμως, υπερπαραγωγές. Το ρεπερτουάρ κυμαίνεται σε όλο το φάσμα καλού σινεμά, από αισθηματικές κομεντί, μέχρι σπλατεριές του χειρίστου είδους. Πιο συχνό το τελευταίο γιαυτό πάντα με βλέπει ο κόσμος μέσα στα κέφια και το μπρίο.
Αυτό το πρωί μας εδέησε να μη με κυνηγάει κάποιος σηριαλ κίλλερ με βοηθό τη μάνα μου. Σήμερα η ονειροφαντασία μου πέρασε σε επίπεδα "ωραία, ωραία που είναι η Γροιλανδία, πάμε μια ε-ε-εκδρομή". Δε θα περάσω σε περιγραφές γιατι η ντομάτα είναι out of season, πού να βρει ο κόσμος να μου πετάξει. Αλλά ντάξει, προσπαθώ να κρατήσω ένα επίπεδο και το υποσυνείδητο μου ρίχνει πνευματικά και ψυχολογικά γλωσσόφιλα άνευ προηγουμένου. Είναι βλέπεις που τα κουτάκια μου τα γράφει στα παπάρια του. Κακό υποσυνείδητο, πήγαινε στο δωμάτιο σου τιμωρία να σκεφτείς τι έκανες!!!!

I don't mind, I don't mind at all
I don't mind to dream a while
I don't mind at all

Every night I'm only waiting,
For the bird of dreams in me
Just take me on your wings and guide me
Just take me on a journey far away

I don't mind to fly away to dreamland
The easy way out of a world so cold
I don't mind to say goodbye to all I see around
Only for a while

Out in the dreamworld there's a fortune
It's only waiting to be found
I gaze around and I think this must be magic
'Cause there's no limits all around

I don't mind to stay a while in dreamland
So come on now and take me up with you
If together we would fly for all eternity
I would not refuse

I had it all, I wouldn't mind my friend
To say goodbye, I'm feeling free
To stay or leave is just an easy case
Your wings will always comfort me

I don't mind to stay a while in dreamland
A place to leave my sorrows far behind
Together we will fly through Heaven and through Hell
To no man's land, no man's world

Together we will fly for all eternity
Only you and me
Only you and me
On our way to our land of the free...

Μεγάλη κουβέντα!

Κοινώς, αν είναι νά'ρθει θε να ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει

Το ξέρεις το κεφίρ?

Αυτό ακριβώς έχει γίνει το μυαλό μου. Κεφίρ.
I don't understand Christ που λέμε.
Αυτά.
Θέλω να μιλήσω και να γράψω και η σκέψη είναι ασυνάρτητη και δε βγαίνει για κανένα πούθτη λόγο.
Έκανα μια μικρή ανασκόπηση του μπλογκ μόλις.
Έλεος με ένα ποστ 17 Μάη του '11.
Απλά έλεος και νταφάκ.
It's the final countdown. ΩΩΩωωωωωωωωω