Tuesday 9 April 2013

Μια ντουζίνα ταινιάρες

Γειά σας, γειά σας!
Σήμερα ενεπνεύσθην να σας κάνω νιανιά τις αγαπημένες μου ταινίες.
Δείτε τις κιόλας, άντε να μορφωνόμαστε λίγο!!

12. 


Κατανοώ αναγνώστη μου ότι μια έκπληξη στην προκάλεσα αφού δε σταματώ να κράζω τους κιτρινιάρηδες τύπους. I don't like them ρε παιδί μου. Υπήρξε όμως ένας (Θιός σχωρέστον) που μας στερέωσε τα γυαλιά γερά στη μύτη με την απίστευτη εικόνα του, με την μαεστρία στην τεχνική, με τα εξαιρετικά σενάρια (διασκευασμένα ή μη) και με τις αγέρωχες και επικές ερμηνείς των ηθοποιών του. Εδώ, ο Ακίρα Κουροσάβα διασκευάζει το Μακμπέθ τον αλανιάρη. Η ιστορία γνωστή (άμα δεν την ξέρεις ξεστραβώσου βόιδι), οι σκωτσέζοι γίνανε σαμουράιδες, η Λαίδη αναλαμβάνει δράση και δε μένει ρουθούνι κλειστό. Highlight: Η στιγμή που περπατάει το δάσος του Ντάνσινεϊν.

11.


H πρώτη μεγάλη επιτυχία των αδελφών Κοέν, με τη σύζυγο του ενός εκ των δύο (δε θυμαμαι τώρα, άστο) κυρία Φράνσις ΜακΝτόρμαντ να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως χαζομπατσίνα που τελικά αποδεικνύεται διάολος. Στηβ Μπουσέμι και Πέτερ Στόρμαρε (<3) αναλαμβάνουν το ρόλο των κακών και τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο. Έξυπνο στόρι, εξαίσιες ερμηνείες και highlight? Μα φυσικά το αξέχαστο φινάλε με τα πριονίδια. Nuff said.

10.


O απαισιότατος δράκος του Ντίσελντορφ. Μια από τις πιό ενοχλητικές ταινίες που έχω δει. Ο κύριος Λόρρε είναι απίστευτα πειστικός στο ρόλο του δολοφόνου (και όχι μόνο?) κοριτσιών, είναι μισητός και βδελυρός. Ο μάστερ Φριτς Λανγκ σκηνοθετεί την καλύτερη ταινία του για μένα. Νατουραλιστική, απλοική ίσως, αλλά αριστούργημα με κάποια ίσως πολιτικά πλοκαμάκια (ένεκα και η Δημοκρατία της Βαιμάρης). Ταινία που μπορείς να τη βλέπεις κάθε μέρα, ίσα ίσα για να σιχτιρίζεις τον ελλεινό. Highlight: η στιγμή της αναγνώρισης, Και το κυνήγι ξεκινά.

9.


Άντονι Χόπκινς. Κόκκινος Δράκος. Φάβα. Κιάντι. Δε λέω τίποτε άλλο. Highlight: ΟΛΑ τα πλάνα του Χόπκινς. Απλά.-

8.


Κελ αμούρ, ΚΕΛ ρομάνς. Ιστορία αγάπης από το υπερπέραν, σασπένς, πόλεμος, δάκρυ που κυλάει στα σατάν σεντόνια. Η θεά Ίνγκριντ Μπέργκμαν και ο θεός Χάμφρι Μπόγκαρτ αποφασίζουν να μας ξετινάξουν το είναι με αυτό τον ανυπέρβλητο έρωτα. Άντε και στα δικά μας. Highlight: το τραγούδι το ρημαδιασμένο όταν ξανασυναντιούνται.

7.


Αγαπημένος Λαρς φον Τρίερ. Καστ δισεκατομμυρίων. Ιστορία, μελέτη πάνω στην ανθρώπινη κακία και τη σαπίλα της εξουσίας. Φωτοφραφία και ντεκουπάζ για διάλεξη. Ερμηνείες όπως πάντα βασανιστικές. Πολ Μπέτανι, Στέλλαν Σκάρσγκωρντ. Αχέμ. Highlight: Το λυτρωτικό φινάλε.

6.


Ο υπερμάστορας Άλφρεντ Χίτσκοκ εδώ μας δείχνει το καλύτερο δείγμα δουλειάς του. Σκηνοθεσία? Στόρι? Ανατροπές? Χιούμορ? Όλα τα'χει ο μπαξές και μια Γκρέις Κέλι να σου ομορφαίνει τα πλάνα.
Αυτή η ταινία είναι μιά διάλεξη πάνω στην τέχνη του κινηματογράφου και στην έννοια του ηδονοβλεψία. Και με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτά τα δύο, ναι, συνδέονται άρρηκτα. Highlight: η σκηνή με το φλας. Ιδιοφυής!!

5.


Αριστούργημα του Μπεσόν που γράφτηκε σε κάτι μέρες γιατί βαριότανε να περιμένει να αποδεσμευτεί ο Γουίλις και να γυρίσουν την πατάτα το 5ο στοιχείο. Πώς έγινε στη Ντίσνευ που βαριόντουσαν μέχρι να κάνουν την Ποκαχόντας και στο τσάτρα πάτρα βγάλαν ένα Βασιλιά των Λιονταριών? Κάτι τέτοιο. Εδώ η συνταγή έχει: ένα μέρος φατσάρα και ερμηνειάρα χαζοβιόλη ασσασίνου Ζαν Ρενό, ένα μέρος παιδική αθωότητα του κώλου και εκδίκησης εκ Νάταλης Πόρτμαν παιδιόθεν, και τρία ΚΑΝΤΑΡΙΑ ερμηνειάρας και πουστιάς από το θεό μας Γκάρι στα πιό νιάτα του. Τρέλανε μας με το highlight: 1:50 στο αποπάνω τρέιλερ. Σε repeat. Για πάντα.

4.


Ρόμπερτ Βίνε. Ίσως η πρώτη ταινία τρόμου? Ίσως το αριστούργημα του Γερμανικού εξπρεσσιονισμού? Ίσως η πρώτη ταινία με ανατροπή στο φινάλε? Βασισμένο με μύθους του Μεσαίωνα για κακούς που υπνωτίζουν και χρησιμοποιούν τους κοιμισμένους ως δολοφόνους και δε συμμαζεύεται. Τι ωραία και αρρωστημένα που πρέπει να τα περνούσαν τότε στο Μεσαίωνα. Η ταινία από πάνω, σου μεταφέρει όλη αυτή την αρρωστίλα, μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο των υπέροχων σκηνικών του Χέρμαν Βαρμ. Highlight σίγουρα το φινάλε που μένεις λίγο παγωτό.

3.


Διαμάντια, πιστόλια και Κουέντιν Ταραντίνο στην πρώτη του ταινία. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, απλά πάει χειρότερα. Χάρβι Καιτέλ, Στηβ Μπουσέμι, Μάικλ Μάντσεν και Τιμ (παναγία βόηθα) Ροθ (<3) δίνουν μια επική κλωτσιά στη καριέρα του νεανία Κουέντιν και απογειώνουν ένα ήδη ιπτάμενο σενάριο. Μια από τις πρώτες ταινίες που είδα στη ζωή μου, και σίγουρα μια από τις καλύτερες. Highlight: το backstory του μπάτσου με την ερμηνειάρα του Τιμ Ροθ.

2.


Την έχω ρημάξει απλά αυτή την ταινία. Μετά απο τουλάχιστον 50 θεάσεις και 2 εργασίες στη σχολή και άπειρες συζητήσεις και άλλες τόσες αναγνώσεις του ομώνυμου θεατρικού έργου, πραγματικά δεν έχω τί να πω. Γιατί να το δεί κανείς? Για μια μεγαλοφυή παρουσίαση του Άμλετ μέσω δύο κομπάρσων? Για τις εικόνες που παίρνει για το υστερο-μεσαιωνικό θέατρο του δρόμου? Για την υποκριτική τελειότητα Ροθ, Όλντμαν και Ντρέιφους? Για τη φάτσα του Γκάρι σε όλη την ταινία που είναι λες και κάτι του διαφεύγει? Για το αδιόρατο βρετανικό χιούμορ? Διαλέγεις και παίρνεις. Highlight: η σκηνή στα λουτρά.

1.


Εδώ πια δεν έχω τι να πω. Εμβληματική ναι, ποιητική ναι, φιλοσοφική σίγουρα. Ο θείος Ίνγκμαρ. Ο λόγος την Σουηδομανίας μου. Πάλι μεσαιωνικά μπουλούκια. Μαξ φον Σύντοφ. Η ταινία αυτή είναι μέρος της ζωής μου, δεν έχει εξήγηση γιατί μ'αρέσει. Από την πρώτη φορά που την είδα η ζωή μου άλλαξε. Αυτό. Highlight: όλη η ταινία. Highlighter: ο χορός του φινάλε.

Άφησα πολλές εκτός, το ξέρω. Νονοί, Νοσφεράτου, κι άλλος Μπέργκμαν, λίγος Τζάρμους. Κάμποσοι Ιταλοί του νεορεαλισμού, 2-3 Γερμανοί, ολίγο από Νουβέλ Βαγκ. Το ποστ όμως είναι για τις αγαπημένες μου. Να λες και ευχαριστώ που δεν έβαλα το Lion King μέσα.

Σε φιλώ πολύ σαν το μονταζ του "Σινεμά ο Παράδεισος",
Λαλάγκι

No comments:

Post a Comment

Give it to me!