Όπως μου είχα υποσχεθεί το επόμενο ποστ από το προηγούμενο, δηλαδή τούτο δω το ποστ είναι αφιερωμένο στην όμορφη Νορβηγία μας. Δώδεκα αγαπημένα τραγούδια από ισάριθμους καλλιτέχνες αλφαβητικώς συντεταγμένους και ανεξαρτήτως στάιλ. Μην είμεθα μουνόχνωτοι.
Ξεκινάμε με ένα από τα "θεατρικά" Arcturus. Ερμηνειάρα από Garm όπως πάντα, στίχοι για ανάλυση από Βαγενά και πάνω (inside joke θεατρικού) και μουσικές εμπνεύσεις Sverd που τον λες και ψιλο-εγγύηση τον άνθρωπο. Και το παίζει και πολύ επιδέξια το κλειδοκύμβαλλο.
Συνεχίζουμε με Borknagar και το πιο κολοσσιαίο τραγούδι του καλού τους άλμπουμ Quintessence. Λες και έχουν βγάλει κακό άλμπουμ κι αυτοί. Εδώ έχει Σίμεν Χέστνες, για τον κόσμο ICS Vortex, να μας κάνει γυμναστικές επιδείξεις με τις φωνητικές χορδές του. Nothing but the process is infinite.
Eternal, endless, indefinite. Κι άμα σ'αρέσει.
Και προχωρώ με τα μανάρια του Όσλο(υ) να τα έχουν πιάκει τα ψυχολογικά τους και να σκέφτονται σκοινιά, σαπούνια, και πιο καλή η μοναξιά απο σένα που δε φτάνω. Ο Σίμεν σκαλωμένος γιατί δεν του δώσαν λόγια εδώ και έτσι κάθεται και το παίζει μπασοντουλάπα. Το ζεύγος της αγίας παρασκευής παραβγαίνει στο ποιός μπορεί να είναι πιο ελλεεινός και έχουμε αποτέλεσμα Σαγκράτ- Σειληνός: 1-1.
Εδώ το έχουμε ρίξει στην εναλλακτική πχοιότητα. Take-the-egg-and-give-it-a-haircut-metal για πολυ κατεστρ.... εεεεεεχμ ψαγμένους. Vicotnik φατσάρα. Στιχουργία α λα φιλοσοφί νορβεζιέν. Μουσική άρτζι μπούρτζι και λουλάς. ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ.
Και αφού σ'έφτιαξα με την παραπάνω ινταστριαλιά, πάρε και ενα μαλακοκαβλέ πάουερ. Νόμιζες οτι έχει ξεφύγει απο αυτή τη μάστιγα η εν λόγω χώρα λόγω κρύου, αποστάσεων και ευκολίας στην αυτοκτονία?? ΟΧΙ και όμως υπάρχουν αυτά εδω και κάτι άλλα να το κρατάνε τρου. Και διάλεξα και μπαλάντα με τσιρίδια εξεπίτηδες. Για να εκτιμάς και λίγο την ποιότητα.
Το καμάρι του Τέλεμαρκ. Ο Γιόρναρος. Που λέγαμε πριν μαλακοκαβλέ? Καμία σχέση αγάπη μου, εδώ μιλάμε για φωνή από το υπερπέραν. Πήρε το απο πάνω το ασματάκι απο την κυρα-Κάργια (Κούρουνεν) και από απλό μελιστάλαχτο (τύπικαλ Κάργια) το έκανε τραγουδάρα για μεταμεσονύκτιες συναντήσεις με έτερα ημίσεα.
Αμερικάνοι ναι. ΑΛΛΑ. Για κάποια χρονάκια τους ανέλαβε το Νορβηγόπουλο Ρόυ Σέτρε Καντατάτ και τους έκανε νοματαίους. Το εν λόγω λάιβ έλαβε χώρα στα Όσλα τα εξωτικά και το άσμα είναι πολύ ελεύθερη διασκευή μιας τιριτόμπας του Edvard Grieg από τον Περ Γκυντ (να διαβάζουμε και κανέναν Ίψεν). Θαυμάστε πακιστανο-ινδική ομορφία και καρίσμα, λυσσιάρες.
Άλλα μανάρια από δω. Τα καμάρια της Ρούγκαλαντ γκάνιασαν να τραγουδάνε τόση ώρα και σου λέει φέρε λίγο αιματάκι να ξεπλύνω τη λαδίλα από το ψητό. Τραγουδάρα, βιντεάρα, πώρωση. ΜΠΛΟΥΝΤ ΤΕΡΣΤ.
Ο κύριος Σίμεν στη βασική του μπάντα μας κονιορτοποιεί το είναι. Αυτά.
Ο Σάτυρ και ο Φροστ στο αγαπημένο μπλακ&ρολ στιλάκι τους. Τι αγόρια στιλάτα είναι αυτά. Tι εμπόρευμα βγάζει το Όσλο τελικώς. Βέβαια αυτοί οι δυό παίζει ασχημα να παίρνονται και είναι κρίμα για μας τις στρέιτ ψυχές να βλέπουμε το απολειφάδι το Φροστ να ξεκοκαλίζει το Σατυράκι που είναι καλό παιδί και Τοξοτάκι. Τελοσπάντων.
Tο πήραμε πιό επαρχιακά με μια εκδρομούλα στο μαγευτικό Τρόντχαιμ και τη μεγαλύτερη μουχρίτσα της Νορβηγίας. Ο κύριος "εγω δεν ξέρω τίποτα, απλά βοήθησα το φίλο μου να θαψει τα ματωμένα του ρούχα, και δε ρώτησα ποιανού είναι το αίμα και μετά που έμαθα οτι το ίδιο βράδυ κ α π ο ι ο ς έφαγε λάχανο το Γιουρόνυμους ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, αλλά τελικά τονε κάρφωσα τον πούστη το Βαργ" μετά το πολυετές μπουζούριασμα βγάζει αυτήν εδώ τη δισκάρα και μας κάνει τα μυαλά σούπα. Όπως του Dead. Νορβηγοχιουμοράκι βρε.
Άρχισα με Γκάρμαρο και κλείνω με Γκάρμαρο γιατί τον ποθώ τον θέλω, θέλω να γεννήσω τα μπάσταρδα παιδιά του. Εϊναι ιδιοφυία και μ'αρέσει αυτό στον άντρα. Άρχισε με κάτι τρακατρούκες στους Ulver και στους Arcturus, δημιούργησε τους Borknagar έτσι για πλάκα, άλλαξε τρακόσασαράνταδυόμισι στυλ στο μαλλί και στη μουσική και ακόμα έχει κάργα ενδιαφέρον. The Future Sound of Music.
Αυτά και για σήμερα. Κουράστηκα και με έπιασε ένα κάτι να ξαναδώ το Όσλο από κοντά. Αααααα λε μεμουάρ....
