Friday 21 December 2012

Δη εντ οβ ντέηζ

Υποτίθεται σήμερα θα είχαμε γίνει κοντοσούβλια όλοι και πάπαλα.
Και όταν λέμε πάπαλα, ενοούμε τέλος ρε παιδί μου, ούτε καν με μια χριστιανική δεύτερη ευκαιρία.
Όχι σου λέει, αυτή τη φορά η προφητεία έρχεται από ειδωλολάτρες Μάγιας και αυτοί δεν είναι σπλαχνικοί σαν τα δικά μας τα παιδιά. Άμα λένε τέλος, τέλος!

Μέχρι στιγμής βέβαια δεν έχει συμβεί κάτι ανησυχητικό και ανακουφίζομαι γιατί έχω πολλά να κάνω ακόμα και ένας Αρμαγεδδώνας πραγματικά θα μου γάμαγε την ψυχολογία.

Χριστούγεννα έρχονται λοιπόν και είναι χειρότερα απο πέρισυ, μέχρι στιγμής. Βαριέμαι, δεν έχω λεφτά, και δεν έχω και γκόμενο. Και άντε πες η ανία και η πενία είναι κλασσικές αξίες, συνήθειες ετών και στα τέτοια μας. Αλλά Χριστούγεννα χωρίς ρομάνς? Μαλακία παίζεται μπροστά στα μάτια μας, μου φαίνεται. Ίσως οι σιωνιστές και όλοι αυτοί οι υπηρέτες του Θηρίου, μας ψεκάζουν με αντιερωτικά σπρέυ, μας χαπακώνουν με υψηλά στάνταρ και μας ποτίζουν κοκτέιλ αυτάρκειας, οπότε τι να σου κάνει και ο άνθρωπος? Υποκύπτει και αδιαφορεί. Σκέφτεται και αναλύει περισσότερο απ'ότι νιώθει. Βγάζει συμπεράσματα και δεν (συν)αισθάνεται.
Δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω, βρε. Αντιθέτως!

Άσχετο. Κάπου διάβασα πως άμα, λέει, φιλιέσαι με άτομο που έχει ίδιο χρώμα μαλλιά με σένα, το κίσσινγ γίνεται πολύ πιο πάσιονεητ. Με το που γνωρίζεις άντρα λοιπόν, χρυσή μου θα του λες όλο νόημα. "Είμαι το Λορεάλ το τέσσερο" και θα παθαίνει πεόπλακα ο άλλος, θα σε βλέπει σαν το απόλυτο αντικείμενο του πόθου, θα κάθεται τα βράδια και θα συγκρίνει τις τρίχες σας να δει αν όντως τον αγαπάς ή αν είπες ψέμματα και είσαι το "κόλεστον το καστανό της άγριας καρυδιάς". Κοινώς το βάψιμο των μαλλιώς θα είναι η νέα αιτία διαζυγίου, και ένας τρόπος να ξεφορτωθείς κάποιον χωρίς πολύ μπίρι μπίρι. Βέβαια η "έρευνα" αυτή δε διευκρινίζει αν μιλάμε για το φυσικό χρώμα μαλλιών ή το εκάστοτε. Αλλα δε βαριέσαι, υγεία.

Σεξ, ψέμματα και βιντεοταινίες. Η προηγούμενη εβδομάδα κύλισε αργά σαν ταινία του θείου Ίνγκμαρ (να ξεστραβωνόμαστε και λίγο) και βασανιστικά σαν κάποια άλλη ταινία του. Κοινώς δε γινόταν τίποτα απολύτως και όσο περιμένουμε να γίνει κάτι πιάνουμε την πάρλα και γινόμαστε κώλος! Έχω μεγάλο πρόβλημα με τους ανθρώπους που μου παρουσιάζουν διαφορετικές οπτικές ενός θέματος. Μπερδεύομαι και σκαλώνω, αποπροσανατολίζομαι και δυσκολεύομαι να αποφασίσω το οτιδήποτε, τη Ζυγοσελήνη μου μέσα. Ψάχνω τη φωνή της λογικής, αλλά δεν υπάρχει τέτοια φωνή γιατί οι φίλοι μου είναι άνθρωποι και όχι ρομπότ. Όσο και αν θα ήθελα να ασχοληθώ μόνο με τα φακτς, δυστυχώς αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, και τις περισσότερες φορές δεν έχουν ρόλο στην ιστορία. Το όλο ζουμί είναι στο μυαλό. Κοινώς μάρα μου, truth is at the eye of the beholder, που είπε και ένας υπερδιάσημος που δε θυμαμαι τώρα.

Προσπαθώ να ακούσω κανα ένστικτο, καμιά γυναικεία διαίσθηση, αλλά τίποτα. Κλειστόν λόγω εορτών και επ'αόριστον. Ω γαία

Πάρε και το καλύτερο ρεφραίν που έχω ακούσει μέσα στο '12


Friday 14 December 2012

Confessions

Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτές με πιάνει μια χαρμολύπη άνευ προηγουμένου.
Ναι, χαίρομαι με τα γλομπάκια και τα δωράκια.
Χαίρομαι αναμνηστικά για όλα τα χρόνια που περιμέναμε τις γιορτές για να μην πάμε σχολείο.
Χαίρομαι που είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους.
Χαίρομαι στη σκέψη της κρεατόσουπας που φτιάχνουμε με τη Μα.
Χαίρομαι στη σκέψη του τσακωμού ως προς το ποιος έφαγε κιόλας τους κουραμπιέδες κι άλλη φορα θα τους φτιάχνουμε την παραμονή για να αντεχουν μεχρι την Πρωτοχρονιά.
Χαίρομαι στη σκέψη της αντίστροφης μέτρησης που θα διώξει μακριά το 2012.
Χαίρομαι που θα βάλω το καλό μου κόκκινο φουστάνι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ακόμα κι αν κάτσω σπίτι, εγώ θα το βάλω.

Από την άλλη, λυπάμαι που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι γλομπάκια και δωράκια και κρεατόσουπα, και ζεστές κουβέρτες και τη μάνα μου να τους ταίζει μέχρι σκασμού.
Λυπάμαι που βλέπω κόσμο στο δρόμο να μη χαμογελάει γιατι τον έπιασε η κατάθλιψη των γιορτών. Ή έχασε τη δουλειά του. Ή νιώθει μόνος.
Λυπάμαι λοιπόν που νιώθω μόνη. Και ξέρω πως είναι άδικο να το λέω έχοντας δίπλα μου μια οικογένεια που με υπεραγαπάει και κάμποσους φίλους που με υπερανέχονται. Αλλά ισχύει.
Δε σταματώ βέβαια να χαμογελάω.
Δε χάνω το κέφι μου.
Δεν πτοούμαι.
Αλλά είναι μεγάλη μαλακία!

Αυτά.
Στήβ