Τουρλουμπούκι

Μετά από ώριμη σκέψη, αγαπητέ μου, κατέληξα στον τίτλο αυτό γιατί ποτέ δε μπορώ να αποφασίσω τίτλους. Επίσης δυσκολέυομαι στα ονόματα, ρούχα και ντεκορασιόν των χαρακτήρων σε παιχνίδια αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία... Σήμερα το λοιπόν θα συνδυάσω τα δυό αγαπημένα μου ενδιαφέροντα, τη μουσική και τις ταινίες με δύο τρόπους. Στο Μέρος Α, θα ρίξω πρηξοπο**σι για 6 βιντεοκλίπια που έχουν επηρρεαστεί one way or another από ταινίες ποιότητος, και στο μέρος Β, το προαναφερθέν πρηξοπο**σι θα μεταφερθεί σε επικά Σάουντρακς (ή σάουντραξ, όπως θες το λες) που δυστυχώς δεν ανήκουν σε ταινίες ποιότητος (όχι σκέψου τώρα Μπέργκμαν με doom-o-goth μουσική που ΚΑΙ θα κολλούσε ΚΑΙ θα απαύτωνε).

Μέρος Α'

Και ξεκινάμε με τα καμάρια του Ντε Μόιν που μας κάνουν αίστηση με το απεπάνω βίντεο που ενεπνεύστηκαν από τη Λάμψη. Εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στο Φωσκώλειο ΕΠΟΣ των Δράκων, αλλά στην ταινία του Στάνλι του Κιούμπρικ που γενικά δε μου κάνει κούκου, αλλά η συγκεκριμένη ταινία και η ερμηνειάρα του Τζακ Νίκολσον, την έχουν ανεβάσει κατά πολύ στην εχτίμησή μου. Ποδηλατάκια, δίδυμα κρήπι παλιόπαιδα και τσάκω ένα σκατς ον δε ροκς πριν τσεκουριάσω την πόρτα με σκοπό να ξεκληρίσω την οικογενειά μου και μετά να έρθει το Σταρ στη γειτονιά μου και να λένε όλοι "Δεν του φαινόταν για δολοφόνος, ήταν πολύ ήσυχος και χαμογελαστός". Ότι αν κυκλοφορούσε με αλυσοπρίονα ξερωγω, θα πήγαινε το μυαλό τους... Τέλος πάντων είμαι εκτός θέματος αλλά you get the point.

Συνεχίζω με τους άπιστους Θωμάδες του Μάικ του Πάτον (νιαρρρρ) που πίνουνε το τελευταίο πικρό ποτήρι και φτιάχνουν μια ΒΙΝΤΕΑΡΑ φόρο τιμής σε μια απο τις καλύτερες ταινίες οβ ολ τάιμ. Μιλάμε για το Δεσμώτη του Ιλίγγου ή αλλιώς Βέρτιγκο του πολυαγαπημένου Άλφρεντ Χίτσκοκ. Που βγήκε η άλλη η αγγούρω η Τίπι Χέντρεν και τον έκραξε οτι την καταπίεζε και την κακοποιούσε ψυχολογικά. Άει μωρή πλύνε τα πόδια σου, που θα τολμήσεις να πεις κιχ για τον Μέγιστο!! Η Ίνκριντ και η Τζάνετ γιατί δεν αναφέρθηκαν ποτέ σε κάτι τέτοιο? Θα σου πω εγώ. ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΑΝΕ μωρή! Ήτανε ηθοποιές, δε χρειαζόντουσαν να τους τα κάνει μπεμπελάκ ο άνθρωπος! (αχ τά'πα και ξαλάφρωσα). Πίσω στο θέμα μας. Οι Faith No More όπως έλεγα, καλλιτέχνες στη μουσική και στα βίντεά τους και μπράβο τους.

Εδώ πάμε σε ακόμα πιό τέχνη. Ζωρζ Μελιές και η πρώτη έβαρ ταινία επιστημονικής φαντασίας εν έτει 1902 λέμε. Το τραγούδι συνήθως το έχω στο μνιούτ γιατι την αμαρτία μου θα την πω, η φωνή του Κόργκαν με εκνευρίζει, αλλά το βίντεο είναι απλά αριστουργηματικό και μου θυμίζει και το δεύτερο επεισόδιο Futurama που χώνει ο Μπέντερ το μπουκάλι στη μούρη του Craterface. <3 feel the love.

Εδώ δεν έχω πολλά να πώ. Εϊναι το One και είναι και το αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του". Δες την ταινία, διάβασε και το βιβλίο και καλή κατάθλιψη σου εύχομαι, τα λέμε στο Νταού Πεντέλης.

Εεεεεδώ είμαστε. Rob Zombie προσωπικός θεούλης και 1201 άνθρωπος, αγαπάμε. Και ακούγοντας τα τραγούδια του αγαπάμε κι άλλο. Και βλέποντας τα βιντεοκλίπια του αγαπάμε ακόμα περισσοτερο. Και σε αυτό το συγκεκριμένο που βλέπεις παραπάνω, έρχεται ο αθεόφοβος και σου μοστράρει "Το εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι" και σε αποτελειώνει γιατί συνειδητοποιείς το μεγαλείο της Αγάπης στα ελεκτρομέταλλα και στο γερμανικό εξπρεσσιονισμό. Dayum...

Και φεύγοντας από τη Δημοκρατία της Βαιμάρης και τον εξπρεσσιονισμό, κατεβαίνουμε εδώ στα γειτόνια της μεταπολεμικής Ιταλίας με τον υπέροχο νεορεαλισμό τους και το αυτοβιογραφικό "Οκτώμιση" του Φελλίνι, σε μουσική των REM που ντάξει δεν κόβω και αορτή, αλλά αντέχονται.
Εδώ τελειώνουμε με την πχοιότητα όπου σαν καλή μαμά θα σου προτείνω να τις δεις τις ταινιούλες για να έχω και γω την ευχαρίστηση οτι κάτι προσφέρω στον αδαή και άτεχνο τούτο κόσμο. Εσένα λέω, ναι.

Μέρος Β'

Εδώ περνάμε στο απαύγασμα της έβδομης τέχνης, τη Βασίλισσα των Κατηραμμένωνε, που ομολογουμένως είχε κάνει πατάταγο γιατι τα αγοράκια τη βλέπανε για την συχωρεμένη την Αλίγια, Αλάια, αυτή τελοσπάντων, και εμείς τα κοριτσάκια για το Στουαρτάκι το παστελάτο που κάνει κάστινγκ σε ταινίες με όρο να είναι ημίγυμνος. Την ταινία δεν την πολυθυμάμαι, την είχα δει σπίτι της θειάς μου της Γεωργίας σκέψου. Αιώνες, μάνα μου. Αλλά το σάουντρακ με άρεζε αν και άμαθη τότε και το έψαξα και το ρήμαξα. Σύμπραξις του αμερικάνικου "μέταλ" με Disturbed, Static X, Manson, Linkin Park, Deftones και δε συμμαζεύεται. Ακόμα ενθυμούμαι την εντύπωση που μου έκανε αυτό το "αγουακακακα" του Down with the Sickness...

Άλλος Βισκόντι από δω. Δράκουλας 2000 με Τζέραρντ Μπάτλερ στα νιάτα του, και καταλαβαίνεις γιατί ασχολήθηκα in the first place. Βαμπίρια, γαλανά μάτια, και νού μέταλ. Περάσαμε και μεις εφηβεία, τί νόμιζες. Πρόσφατα έκατσα να το δω ξανά και ήταν τόσο πατάτα που το έκοψα στη μέση και ξέρεις οτι εγώ ποτέ δεν αφήνω ταινίες στη μέση. Τόσο καλό. Το σάουντρακ ακολουθεί το παράδειγμα του αποπανινού με πολλή αμερικανίλα, που λες κάποια στιγμή θα σκάσει κανας Νότιος με βαριά προφορά να σου πει "'Murica". Ξανά Disturbed, Linkin Park και Static-X (<3) αλλά εδώ έχει και κάτι προσθήκες περίεργες τύπου Pantera, SOAD και Slayer (σλέγιερ) που ένα γκεστάλτ το ανεβάζουν δε μπορείς να πεις.

"Τι στραπατσίρε??"

Εδώ σα να αχνοφαίνεται μια καλούτσικη ταινία, που αν και δεν είμαι λάτρης του είδους ούτε της Μίλας της Γιόβοβιτς (you ain't fooling no one), μπορώ να την εχτιμήσω γιατί έχει ένα συσπάνς τουλάχιστον. Από μουσικούλα επίσης τα πάει πολύ ωραία με ένα ευχάριστο τουρλουμπούκι από Slipknot, Killswitch Engage και Rob Zombie, μέχρι Cradle of Filth, HIM και Λακούνα Ψόιλ (you still ain't fooling us) και πολλούς άλλους. The cure, Massive Attack, τουρλουμπούκι σου λέω, γαμάει.

Εδώ το γκεστάλτ ανέβηκε δυο-τρία σκαλάκια από μόνο του γιατί το πρώτο Μάτριξ το αγαπάμε και το σάουντρακ του ακόμα περισσότερο. Σμάσινγκ χιτς του τέλους των 90's. Μία και μία οι 13 κομματάρες που περιέχουν μεταξύ άλλων Dragula, Du Hast, Mindfields, Clubbed to Death, Bad Blood και Wake up. Ε αρκεί νομίζω.

Πώς τα καταφέρνω πάντα να χώσω ένα Πετράκη Τέιτγκρεν, μπράβο μου. Κοίτα τώρα τι πάιχτηκε. Υπάρχει μια ταινία χαμηλοτάτου επιπέδου που λέγεται Alone in the Dark στην οποία παίζουν -σκέψου ποιότητα- ο Christian Slater και η Tara Reid. Αυτή η ταινία είναι τόσο ηλίθια και σκατοφτιαγμένη που κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί της, ούτε καν για να σηκώσει το OST στο γιουτούμπ. Καλώς? ΚΑΚΙΣΤΑ!!!! Μιλάμε για τούμπανο σάουντρακ που άντε να αντιπαρέλθω το ERASER, έχει μέσα της παναγιάς τα φρύδια. Μιλάμε για διπλό cd και έτσι να σου αναφέρω κανα όνομα να ισώσεις. Βασικά βαριέμαι, τσάκω ένα λινκ και ύπαγε παραπέρα.

Ναι ξέρω οτι η ταινία είναι πανάγνωστη. Νορβηγικιά Μικρού Μηκους κι έτσι. Και γω μη φανταστείς, είπαμε να την ψάχνεις τη δουλειά, αλλά όχι και στα μικραμήκη. Τη γνώρισα μέσω και εξαιτίας του κυρίου Garm ή Fiery G. Maelstrom ή Kristoffer Rygg και ντάξει δεν τη λες και κακή. Το σάουντρακ όμως το υπερλατρεύω όπως και της Εκδίκησης μιας Κυρίας που ήμουν στο τσακ να το ακούσω αλλα είμαι κανα χρόνο καθαρή, μιλάμε για τρελό κόλλημα, δε θέλω να ξανακυλήσω (και ωραία ταινία παρεμπιπτόντως). Ταξιδιωτικοί οδηγοί, όχι απλά OST.

Αυτά για σήμερα, και πολλά ήταν, πιάστηκε το ποπουδάκι μου στην καρέκλα.
Φιλώ σε,
η μικρή Λουλού.

Δισκάρες, μέρος τέταρτον και δεν έχει άλλο.

Δε λέει καλημέρα ο κοσμος τέτοια ώρα, αλλά τί να κάνω που μόλις πριν απο ένα μισάωρο άνοιξε ο μάτης μου...
Καλημέρα στις ορδές αναγνωστών και θαυμαστών που κάνουν ουρές ατέλειωτες έξω απο το σπίτι μου για ένα αυτόγραφο, μια ατάκα, ένα βρακί από τη μπουγάδα, και κλείνουν τη Μεσογείων, τύφλα να'χει η ΕΡΤ που λέμε. Μετά από πολλές πραγματικά μέρες επανέρχομαι μπας και φύγει αυτό το βάρος από πάνω μου και ξεκινήσω νέο πρόγιεκτ και νέα δωδεκάδα... Τι θα αφορά, είναι ακόμα άγνωστο, μπορεί να γράψω και συνταγές, δεν ξέρω, θα εμπνευστώ. Πάμε λοιπόν για τα τρία τελευταία άλμπουμ με ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στα αυτιά μου!!

Ξεκινώ με τη ντεμπουτΑΡΑ των πολυαγαπημένων κολοκυθομούρηδων Helloween. Και τι να πρωτοπώ πάνω σε αυτό. Να ξεκινήσουμε απο τα φακτς, νομίζω. Μουσικάρες, τραγουδάρες, εμπνευσάρες, o Kai o Hansen να σε ρημάζει με τα παθιασμένα φάλτσα του, αι κιθάραι να κεντάνε φουσκωτά λουλουδάκια και πεταλούδες στο στομάχι και το rythm το section (που ήτανε και ωραία παιδιά τότες) να στρώνει σιδηροδρομική του Λαυρίου, άμα με πχιάνεις. Που δε με πχιάνεις διότι δεν τον έχεις εσύ αδερφό, εγώ τον έχω, τελοσπάντων... Συνεχάω με τις τραγουδάρες του δίσκου που είναι ένα και ένα. Όχι δεν είναι δύο, είναι 9 και στη βερσιόν του '88 που βγήκε και σε CD 14 γιατί προσθέτουμε 6 και σου βγαίνει λάθος η πρόσθεση αλλά μάθε οτι συνεχωνεύτηκε το ομώνυμο κομμάτι-intro με το Ride the Sky έτσι 9+6-1=14. Βγάζεις μια διακρίνουσα, παραγωγίζεις και 2 ψηφία έχει ο διαιρέτης, 2 χωρίζουμε στα αριστερά του διαιρετέου, τύπου. Ναι σόρι, αφαιρέθηκα (χιχιχι). Τραγουδάρες το λοιπόν, μεγέθους Ride the Sky, How many tears, Guardians, Phantoms of death... σταματάω απλά μπες μαι wikipedia και δες τα με τη σειρά. Και θαύμασε. Και μετά κατέβα λίγο και δες και τις βερσιόν '88 και '06 να δεις και τα επιπλέα να αρχίσεις τις χλέπες μήπως και ματιάσεις το tracklist. Σκέψου πόσο το αγαπάω που δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να ασχοληθώ με τα Keepers που φαντάζεσαι πόσο τα αγαπάω. Πολύ.

Συνεχίζω ακάθεχτη με το αγαπημένο Megadeth, τας εποχάς που ο Dave o Mustaine, έγραφε ακόμα αριστουργήματα. Μετά πότσες, θερίζει η κρίση της μέσης ηλικίας, μακριά απο μας (καμια 25ετία χαχαχα χιούμορ). Δισκάρα με παραγωγάρα, με το καλό το line up των κυρίων Μέγαντεθ, με κιθάρες (μόλις συνειδητοποιώ οτι η κιθάρα είναι ήδη στον υπερθετικό, τί να πεις? κιθαράρα? δεν πάει!) κα με στιχάρες. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να δηλώσω οτι όσοι λένε ότι "στο μεταλ ακούς τις κιθάρες ρε, ο στίχος δεν έχει σημασία" είναι βλάκες και υποτιμούν αυτούς τους έρμους τους καλλιτέχνες που 'δρωκοπάνε να βγάλουν ένα νόημα της προκοπής. Να μου πεις οτι είσαι ζωντανό όρθιο και δεν καταλαβαίνεις το βου και α, βα, να το δεχτώ. Σε κάθε άλλη περίπτωση, στο γνωστό υπόγειο, που εκεί είναι ένα κομοδίνο που του έχει πιτσικάρει το πάνω συρτάρι. Ξέρεις εσύ. Κλείνω παρένθεση. Στιχάρες που λες με ενδιαφέρον κόνσεπτ και αμπελοφιλοσοφίες. Ντάξει, δεν είναι και Arcturus αλλά ποιός είναι Arcturus στην τελική? Οι μόνοι που τους πλησιάζουν έστω και λίγο είναι οι Arcturus... Ναι σόρι με έχει πιάσει ενα adhd τώρα και μια ασυγκεντρωσά, βάστα πάνω σου και απόλαυσε το Addicted to Chaos που τυγχάνει της ειδικής αγάπης μου μαζί με το Blood of heroes και το Family Tree, που είναι το πρώτο μέταλ τραγούδι που άκουσα έβαρ και μου είχε κολλήσει στο μυαλό καμια δεκαετία χωρίς να το ξέρω. Τυχαίο?? Μάλλον.

Decent λίστα στο Γιουτούμπι.
Μην περιμένεις να πω τίποτα για αυτό το άλμπουμ, το έχω εξαντλήσει πια.
ΛΑΤΡΕΙΑ για πολλούς λόγους.
Μουσική? τσεκ
Στίχος? καρατσεκ
Πώρωση στο φουλ? ούμπερτσεκ
Τσιρίδια? ...
Άσε δεν περιγράφω άλλο!

Τα λέμε νεξτ τάημ με κάτι άλλο που θα κάνω νιανιά, just for you!!

σουήτ κίσεζ, στήβ.

Δισκάρες, μέρος τρίτον.

Καλημερίζω τις ορδές των θαυμαστών του μπλογκ ετούτου και επανέρχομαι μέσα στο κέφι και στο μπρίο με το τρίτο και προτελευταίο μέρος τις λίστας των άλμπουμ που μ'αρέσουν περισσότερο από τα άλλα. Σήμερα είναι Τετάρτη και έχω τα κέφια μου επειδή δεν είναι Πέμπτη και ως γνωστόν μισώ τις Πέμπτες... Αλλά ναι σήμερα, μέρα του Όντιν, αποφάσισα να μη βαρεθώ καθόλου, πράγμα δύσκολο δεδομένης της ευκολίας μου στην πλήξη. Τελοσπάντων γουιδάουτ φέρδερ αντού, ξεκινώ με τη σημερινή τριάδα, πολύ συγκινημένη και χαρούμενη γιατί και τα τρία άλμπουμ ευρέθησαν ολάκερα εν τω γιουτούμπι!!

Όχι πες αλήθεια. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου? Για μένα όχι. Ένα αριστούργημα από μια μπάντα που δεν έχει βγάλει κακό άλμπουμ. Μουσική δυσθεώρητου επιπέδου, στίχοι-ποίηση και ερμηνεία Garm από τις πολύ καλές του. Θυμάμαι το είχα πρωτοακούσει στη Σουηδία αυτό το άλμπουμ, εποχές που πάνω απο το La Masquerade Infernale δεν έβαζα ούτε τη μαμά μου, που λέει ο λόγος. Την πρώτη φορά δεν τρελάθηκα, τη δεύτερη ήταν απλά ευχάριστο, την τρίτη διάβασα τους στίχους και έπαθα έρωτα σφοδρό. Δεν ξέρω τι ναρκωτικά έπαιρνε ο κύριος Rygg εκείνη την εποχή αλλά πραγματικά ταξιδεύεις σε παράλληλους κόσμους. Σίγουρα δεν έχει τη φωνή του αντικαταστάτη του Σίμεν Χέστνες (πόσο αστείο φαίνεται γραμμένο στα ελληνικά αυτό το όνομα - endless enjoyment), αλλά στιχουργικά στο δικό του δε χωράει, στου ICS κολυμπάει κανονικότατα. Επίσης ο Sverd το παίζει πολύ επιδέξια το σίνθι, τα έχουμε πει αυτά, και είναι και μέγιστος συνθέτης. Το καλοκαίρι του '11 όποιος σύχναζε στην κουζίνα του κάμπινγκ που δούλευα τα απογεύματα, πρέπει να το είχε μάθει απ'έξω...

Άλλη αριστουργηματάρα εδώ. Θυμάμαι αυτό το CD μου το είχα πάρει δώρο όταν τέλειωσα το σχολείο, κάπου τον Αύγουστο του '05, και με είχαν πιάσει τα νεύρα μου με τη θήκη, που ξεδίπλωνες δυό ώρες για να βρεις το δισκάκι μέσα. Βέβαια μετά το άκουσα, και μου φύγαν και τα νεύρα και όλα, και συνέχισα να το ακούω για πολύ καιρό απανωτά. Το καλύτερο Nevermore και δε σηκώνω κουβέντα και αντίρρηση, αν και όπως συζητούσα τις προάλλες με τον Τσάιο, πίνοντας εσπρεσσάκι παγωμένο, αυτοί δεν έχουν βγάλει και κακό άλμπουμ... Ε, το τελευταίο να μην είχαν βγάλει και όλα κομπλέ, τεσπααααααα. Τραγουδάρες το συγκεκριμένο, με το πιο πωρωτικό opener, έβαρ, λέμε. O μεσιέ Dane μας επιτρέπει να τραγουδάμε μαζί του, αν και κάτι φορές μας δυσκολεύει, γιατί ο άνθρωπος είναι ερμηνευτής, όχι κουραφέξαλα. Το αιστάνεται το στίχι και το αποδίδει όπως πρέπει. Πώς λέμε σε κάτι δημοτικά "κλαίει το κλαρίνο"? Κάτι τέτοιο! Κλαίει η φωνητική χορδή, κλαίει η κιθάρα του Jeff του Loomis, που ότι και να λέτε είναι λίγο τρομακτικός στην όψη, κλαίει και yours truly κάτι φορές με το Sentient 6 για να ξέρεις οτι και τα ρομπότ έχουν ψυχή...

Ε και κλείνουμε με μεγάλη αγάπη, έρωτα κεραυνοβόλο και παντοτινό. Ζήτω η κενότις! φωνάζω και πετάω στον αέρα το ψάθινο καπελάκι μου. Οι αγαπημένοι Katatonia μετά απο μια σειρά αριστουργημάτωνε τύπου Dance of December Souls, Brave Murder Day, Discouraged Ones, Tonight's Decision και Last Fair Deal Gone Down (το ξέρω ότι τα έγραψα όλα, σώπα, κάτι μας είπες) αποφασίζουν να μας ρίξουν τα μυαλά στο μπλέντερ με πάγο, λίγο γιαούρτι και φράουλες. Ένα Brain Smoothie στο 4, παρακαλώ! Viva Tomhet, σουηδιστί, με πολύ μικρή διαφορά στις προτιμήσεις μου από τον επόμενό τους ογκόλιθο, ονόματι The Great Cold Distance. Και όταν λέμε μικρή εννοούμε οτι στο τέλος αυτού του κειμένου θα μπει και αυτό, να το έχει να το ακούς, και ίσως κατανοήσεις για ποιό λόγο δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω. Αν αρχίσω να γράφω αγαπημένα κομμάτια, θα καταλήξω πάλι να τα γράφω όλα. Αν αποφασίσω να μιλήσω για το πόσα νιώθεις με τη μουσικάρα του Anders και τους στίχους του Jonas, θα αρχίσω να πετάω πράγματα, ή να πίνω ουίσκια μεσημεριάτικο. Αν διανοηθώ και μόνο να αναφέρω το παραμικρό για αυτή την ουράνια φωνή του Jonas, θα εκνευριστώ που μερικούς ανθρώπους ο (θες Θεός? θες Όσιρις? θες Αλλάχ? θες ο πούστης ο Δϊας?) από πάνω, τους προίκισε με τέτοιες φωνές και μερικούς άλλους με γαιδουρογκαρίδια σαν της μάνας μου, που την τρώω καθε μέρα στη μάπα να τραγουδάει. Και ερωτώ άσχετο αλλά φλέγον ερώτημα. Πότε θα μου βρείτε έναν άντρα που να μην είναι φάλτσος επιτέλους?


Πάρε κι αυτό τώρα γιατί συγχύστηκα, πάω να πιώ κανά αλκοόλι, που λέγαμε.

Ε λοιπόν αυτά για σήμερα. Next time, ολοκληρώνουμε το μεγαλόπνοο έργο με το άλλο άκρο. Πώς ήταν σήμερα ο ένας τραγουδισταράς μετά τον άλλο? Ε για φινάλε είναι 3 άντρες που δεν τους λες και φωνάρες. Ναι, όχι, για κανένα λόγο, τώρα που το σκέφτομαι....

Φιλώ σε,
Βιλλού.

Δισκάρες, μέρος δεύτερον.

Καλημέρα, καλημέρα!
Σήμερα σου γράφω από την εξωτικιά τη Φιλοθέη, όπου κάνω κορωνέικη επίσκεψη στον φίλτατο Σθέν, που με βοήθησε και λίγο να αποφασίσω ως προς τη λίστα και γι'αυτό θα έχει την τιμή να επιλέξει το αποκάτω κομμάτι αφού το άλμπουμ δεν υπάρχει ολάκερο ιν δε γιούτουμπ

(Βαρετός, προβλέψιμος Παρθένος.)
 Το 1995 ήτανε μια χρονιά σταθιμός στις μουσικές μου προτιμήσεις. Τούτο από πάνω, το αποκάτω σε λίγο, το Draconian times, το Slaughter of the Soul, το Mandylion KAI τα δυο πρώτα singles των Backstreet Boys. Βέβαια απο όλα αυτά μόνο δύο έχουν σπέσιαλ θέση στην καρδιά μου. Το ένα είναι το Imaginations from the other side, το αγαπημένο μου άλμπουμ απο Guardian, πρώτο με πολύ μικρή διαφορά από το Tales from the twilight world, το οποίο ήθελε καλά και ντε να μπει στη λίστα αλλά τελικά δεν του πέρασε! Κρατάμε -πίπεδο, λοιπόν, με ένα άλμπουμ ανά μπάντα. Το Imaginations δεν έχει ένα τραγούδι που να βαριέμαι, από τον εναρκτήριο ομώνυμο ΥΜΝΟ μέχρι το γκράντε φινάλε του And the story ends. Τα ενδιάμεσα? Το ένα καλύτερο από το άλλο, τόσο που δεν έχει νόημα να κάνω την απόπειρα να αναφέρω ένα δυό ενδεικτικά κομμάτια, αφού θα καταλήξω να τα γράφω όλα.
Μουσικάρες, στιχάρες με θεματολογία που κυμαίνεται από την Αγγλοσαξωνική μυθοπλασία μέχρι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, κλασσικός Χάνσι σε ρεσιτάλ ερμηνείας (ένεκα η νιότη η πτάνα).
Φαν φακτ: αν βάλεις το A past and future secret σε player και αυξήσεις την ταχυτητα στο 1,5-1,7 ακούς ένα πολύ αστείο τσιφτετέλι, try it and you will remember me.

Πού καταντήσαμε ερωτώ να μη βρίσκουμε πλέον Gamma Ray στο συσωλήνα ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Μετά από λίγη προσπάθεια ανακάλυψα μια νορμάλ ακουστικα στούντιο βερσιόν του από πάνω με άλλαντάλλα φωτογραφία αλλά τουλάχιστον ακούς το τραγούδι, μην παραπονιέσαι. Δεν ξέρω ποτέ τι να πρωτοπώ για αυτό το δίσκο, για αυτή τη μπάντα, γι'αυτον τον άνθρωπο. Εδώ και 10 χρόνια με έχει συντροφέψει σε κάθε είδους στιγμές, σχολείο, πανεπιστήμιο, γκομενικά, διακοπές, φιλίες, εξωτερικά και πάλι πίσω, καταθλιψάρες και ευφορίες, πάντα εκεί. Δεν υπάρχει τραγούδι που να ξεχωρίζω πραγματικά, δεν υπάρχει ενδεικτικό παράδειγμα, είναι ένα κόνσεπτ άλμπουμ που το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος και απλά ακολουθείς έναν άνθρωπο στο ταξίδι του προς την ατομική ελευθερία.
Από το αριστουργηματικό Rebellion in Dreamland ως το συγκινητικό Afterlife, έχεις να πάρεις μπαλλάντα, το από πάνω με τα οριενταλ τα μπάσα, instrumental ιντερλουδιάκια, fast tempo παουεριές όπως πρέπει να είναι, μια συμμετοχή από Χάνσι, και 2 από Κίσκε. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΠΙΑ.

O Τομπίας της καρδιάς μας γράφει το πιό εμπνευσμένο έργο του σε ηλικία 23 χρονών ξέρω γω και εδω ακόμα να πάρουμε πτυχίο στα 25 κάποιοι. Ένας αμούστακος -τί πράμα κι αυτο οι Γερμανοί να είναι τόσο σπανομαρίες- που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του καλά-καλά με τα 3 άλμπουμ που έχει βγάλει με τη μπάντα του, πιάνει μια μέρα το 11888 και βρίσκει τηλέφωνα διαφόρων άγνωστων (Andre Matos, Kai Hansen, Michael Kiske, David DeFeis, Bob Catley, Timo Tolkki, Sharon Den Adel, Markus Grosskopf, Henjo Richter, Alex Holtzwarth, Rob Rock) και δυό κολλητάρια του από το στρατό, τον Olli τον Hartmann και τον Ralf τον Zdiarstek, γράφει και μια ιστορία με παπάδες, νάνους, ξωτικά και παράλληλους κόσμους και μας κάνει τα μυαλά χαβιάρι Μπελούγκα. Αγαπάμε Τομπίας, αγαπάμε όλη αυτή τη μαζωμένη γερμανίλα, αγαπάμε να ακούμε Κάι και Μίχι στο ίδιο άλμπουμ, γενικώς αγαπάμε ρε παιδί μου, σνιαρφ! Εδώ αγαπημένο τραγούδι δηλώνω το τρακ το δεύτερο ή αλλιώς φτάσ'το φως, Reach out for the light, ΑΛΛΑ υπάρχουν θκιό κομμάτια, το Farewell και το The Tower με ανυπέρβλητα σημεία Κίσκε. Από αυτά που πας να τραγουδήσεις μετά απο μισάωρο ζέσταμα και καταλήγεις να ακούγεσαι σαν αγόρι στην εφηβεία? Αναμπράβο...


Αυτά και για σήμερα, αν και βαριέμαι και θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά τα επόμενα τρία δεν κολλάνε ούτε με UHU και η πρώτη κόλλα! Οπότε πάω να ενοχλήσω λίγο κόσμο και τα λέμε soon enough!!
Kisses many, ST