Να θες να αγιάσεις...

Αγαπητό βλογ μου ο σημερινός προβληματισμός ξεκινάει από τη σχολή.
Έχω μείνει με ένα μάθημα, το οποίο θέλει παρουσία/ παράσταση/ γουατέβα. Πήρα τηλέφωνο στη σχολή μόλις για να μου πουν οτι η κυρία Ευανθία μας απουσιάζει σήμερα, χωρίς βεβαίως κάποια ανακοίνωση στο σάιτ της σχολής. Έτσι αφαιρέτως που λέει και ο παππούς μου. Κατανοείς λοιπόν πως σήμερα σηκώθηκα αξημέρωτα (κατα τη μία) χωρίς λόγο ενώ θα μπορούσα να χουζουρεύω για κανα τριωράκι ακόμα. Είπα μία μέρα να αφήσω την τεμπελιά πίσω και να γίνω καλή φοιτήτρια, και το αγαπημένο ΕΚΠΑ, μου βγάζει μια γλωσσάρα ΝΑ, με το συμπάθειο.

Δεύτερον. Ο εγκέφαλος τις τελευταίες μέρες κάνει reboot και η επαφή μου με τον κόσμο χάνει λάδια. Δεν ξέρω ακριβώς τι φταίει, αν και κάτι ιδέες τις έχω. Μπορεί να είναι που την τελευταία χρονιά έγιναν τα Π Α Ν Τ Α όμως, και το σύστημα ψιλοκράσαρε? Μπορεί να είναι καθαρά ψυχολογικό κρασάρισμα-χιονοστιβάδα του τύπου "έσπασε το νύχι μου - πονάει το χέρι μου - το αριστερό είναι, παθαίνω έμφραγμα". Στα πάντα όμως. "Δεν πεινάω σήμερα - Λογικά θα έχω νευρική ανορεξία" ή "Βαριέμαι σπίτι μόνη μου αλλά κανείς δε μπορεί να βγεί - Με μισούν όλοι και θα τους εκδικηθώ" ή "Με γραντζούνισε η γάτα χωρίς αιτία - Ούτε η γάτα μου δε μ'αγαπάει γι'αυτό που είμαιιιιι μπουχου".
Έτσι λοιπόν, Ιονεσκικά κυλούν οι μέρες ως προς τα έσω.

Τρίτον. Τα έξω.
Εκεί καλό μου, έχω μπλέξει τα μπούτια μου, μάλλον επειδή ο παραπάνω εγκέφαλος έχει γίνει κεφίρ. Οι σχέσεις με τους άλλους, φαντάζουν συνεχώς πιο δύσκολες και μπερδευτικές από ποτέ. Η Λάινε, η φιλενάδα μου, υποστηρίζει ότι είναι θέμα αντοχής. Κουράζεσαι και δε μπορείς να κάνεις τίποτα να λειτουργήσει. Εγώ απο την άλλη νομίζω οτι είναι θέμα ανοχής. Επιλεκτικής ανοχής μάλιστα. Δεν κουράζεσαι, αλλά βαρέθηκες και δε θέλεις να κάνεις κάποια πράγματα να λειτουργήσουν. Ξέρεις ότι και να προσπαθήσεις, ούτε θα είναι όπως τα θες, ούτε θα διαρκέσουν, ούτε θα προσφέρουν κάτι καινούριο. Οπότε γουάη μπόδερ?
Θυμάμαι στον πρώτο μου μεγάλο χωρισμό, μετα την εξάμηνη περίοδο κατάθλιψης, πέρασα ένα μεγάλο διάστημα αυτοανάλυσης και επαναπροσδιορισμού. Ίσως αυτή τη φορά, αν και μικρότερης έντασης, το σεπαρασιόν απαιτεί αλλαγές ξανά. Και επειδή το θέμα Εγώ το έχω εξαντλήσει, μήπως να περάσουμε πλέον στο Εσείς? Ο κύριος Σαρτρ είπε κάποτε πως "Η Κόλαση είναι οι Άλλοι" και δεν έλεγε μαλακίες ο Σαρτρ, όπως και να το κάνεις. Και παραφράζοντας τον Ντεκάρ (ελληνιστί Καρτέσιο) "Σκέφτομαι, άρα υπάρχεις" και αν δε σε σκέφτομαι, παύεις να υπάρχεις. Και ίσως οι αμπελοφιλοσοφίες με ξεκολλήσουν λίγο από αυτή τη λούπα, γιατί ψιλοβαρέθηκα.
Επίσης τα ερωτικά μου είναι για γέλια, βλογ. Από τη μια έχεις συνεννοήσιμους ανθρώπους με πρόγραμμα και σχέδια και ξενερώνεις γιατί "έχεις πολύ αέρα και φωτιά στο ωροσκόπιό σου" (και γιατί μεταξύ μας: b o r e d )και από την άλλη έχεις κάτι γίδια που και την αλφαβήτα θα σου μπερδέψουν επειδή μπορούν και ξενερώνεις γιατί "εγώκερως".

Λέω λοιπόν να αναρτήσω μια αγγελία που θα λέει κάτι τέτοιο: "Ζητείται νέος με καλλιτεχνικές ανησυχίες, ψηλός χωρίς αραίωση, βάναυσος, αυστηρά μη-μετροσέξουαλ, καλλίφωνος, με πλανήτες φουλ φωτιά/αέρα, αλλά να έχει και λίγη γή (συμβουλές Κουβερτακίου), με βλέψεις για σοβαροχαλαρή και ανεξαρτητοδεσμευτική σχέση."
Α! "Και να αγαπάει Χάνσεν."

Τί λες? Το'χω?



Ψυχή στον αέρα και πόδια στη γη

Kisses many
ST

Έπικ μόμεντς

Ώρες πριν, συνέβη ένας από τους κλασσικούς επικούς καβγάδες σπίτι, όπου οι γέροι συμφωνουν διαφωνώντας με γκαρίδια, εγώ με το Μιτς γελάμε σα γίδια και η γάτα νιαουρίζει γιατί κανείς δεν της δίνει σημασία.

Εγώ έπαιζα Διάτανο εκείνη την ώρα οπότε δεν πολυπρόσεχα τι λεγόταν. Κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται ο Μπας με εξαιρετικά περισπούδαστο ύφος να ρωτήσει την υπεργαμάτη αποψάρα μου περί του θέματος. Πετάω και γω ένα "πωωωωω με τη γιαγιά θα ασχολούμαστε τώρα?", οπότε και αρχίζει η κλασσική κωμωδία της Μας. "Και που την έχεις κάνει ίδια με σένα, και είσαστε αντικοινωνικοί, και πως τα κατάφερες και την έκανες έτσι ενώ ο μεγάλος είναι καλό παιδί". 

Η καλή μου Μα περίμενε κάτι σαν επιβεβαίωση την οποία δεν κατάφερα να της δώσω οπότε τώρα με κοιτάει με το μισοάγριο και μου πετάει ατάκες του τύπου "Η πολλή ειλικρίνεια θα σας φάει και σένα και τον πατέρα σου".

Καταλαβαίνεις λοιπόν αγαπητέ Μπάμπη, πως όλο αυτό το πράγμα που κοιτάζω στον καθρέφτη μου, δεν είναι αυθύπαρκτο. Όχι, χρυσό μου. Είναι κληρονομικό χάρισμα, που προφανώς πολλοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να χωνέψουν ποτέ. Η Μα πχ. Είναι μαζί με το Μπα 32 ολάκερα χρόνια και ακόμα εκπλήσσεται και εκνευρίζεται επειδή ο κύριος πατήρ μου είναι λίγο του εκτός οδόντων με τους πάντες. Και ιδιαίτερα με τη γιαγιά μου τη Βούλα. Μεγάλη ιστορία Μπάμπη μου, θα στην πω άλλη φορά, με κόκκινο και τυριά μπροστά στο τζάκι.

Τεεεεσπα, ασυναρτησίες ολκής, αλλά μου έκατσε τώρα λίγη αυτόματη. Ίσως και να είναι αυτο-ανάλυση, ίσως απλά απορώ πώς δεν έχω φάει ξύλο ακόμα. Ίσως να δικαιολογώ τις άπειρες στιγμές αναισθησίας και παρτακισμού στο όνομα της ειλικρίνιας. Δεν ξέρω. Σταμάτα τα παράπονα, κατα βάθος σε συμπαθώ λιγάκι, δε σε ανέχομαι απλά.

Μετά Τιμής

Ο Νικολάκης ο ίδιος

6 μήνες μετά

Και τι δεν έγινε αγαπητή μου αυτούς τους έξη.
Τον Ιούνη τίποτα ιδιαίτερο, βαριόμουνα και έφυγα για Βουρκολία μεριά.
Τον Ιούλη βαριόμουνα και δούλευα με κάτι χορεύτριες. Επίσης έκανα 3 μπάνια και έφαγα πολλά παγωτά. Επίσης, πήγα μία ηρωική έξοδο προς Τράουν μεριά (όχι τράουμ, μη μπερδεύεσαι. καμία σχέση όμως).
Τον Αύγουστο είχα μεγάλη ηρωική έξοδο προς Τράουν μεριά, η οποία ήταν λιγότερο επιδραστική και απο μια τρύπα στο νερό. Το τέλος μιας σχέσης και τα λοιπά ευχάριστα. Επίσης απέκτησα μια νέα φίλη και έφαγα κι άλλα παγωτά.
Το Σεπτέμβρη απαρατήθηκα όπως η γνωστή λεμονόκουπα, και απεμακρύνθην ωσάν την τρίχα απ'το ζυμάρι. Θα σου ομολογήσω, αγαπητή μου, ότι μια ελαφριά μουνόπλακα την έπαθα για κανα διήμερο, αλλά ως εγώκερως τα έβαλα κάτω, έκανα τους υπολογισμούς μου και το αποτέλεσμα ήταν Λίτσα Διαμάντη

Επίσης, το Σεπτέμβρη, έδωκα και το προτελευταίο μου μάθημα με εξαιρετική επιτυχία. Και μπράβο μου στην τελική.
Τον Οκτώβριο νομίζω πως το έριξα ολίγον έξω, ή μάλλον μέσα. Επίσης άρχισα τη συγγραφή, ο νέος Προυστ, τρομάρα μου. Επίσης τραγούδησα πολύ, έκανα νέους φίλους, γνώρισα 3 σκυλιά και έχασα και κάτι ξέμπαρκα κιλά.
Ο Νοβέμπερ μέχρι στιγμής μας έχει πάρει απο τα αυτιά (με την πολύ καλή έννοια). Αρχικά αρρώστησα, και κόλλησα 2-3 άτομα με διαφορετικούς τρόπους. Μετά συνέχισα να είμαι άρρωστη αλλά έπαψα να είμαι επικίνδυνη για το ανθρώπινο είδος. Εφτασα 60 στο Ντιάμπλο και τώρα πάιζω μονκ. Όχι. Όχι το ντετέκτιβ. Μετά συνέχισα να είμαι άρρωστη και πήρα αγκαζέ το Κουβερτάκι να πάμε μια Ντόιτσλαντ. Το παίδεψα βέβαια λίγο, αλλά είμαι παιδεψιάρα, τι να κάνουμε? Επίσης, επανέκτησα τα πράγματα που είχα αφήσει κατα τις ηρωικές εξόδους. My precious... Το Σάββατο 17/11/12 η ζωή άλλαξε για πάντα. 10 έτη φλούδων ελπίδων, σβήστηκαν μονοκοντυλιά και ο Θεός επι γης τραγούδησε για πάρτη μου, 5 μέτρα μακριά μου. Και τώρα σπίτι. Εν μέσω φαντασιώσεων, αναμνήσεων, ονείρων και υπολογισμών, σου γράφω καλό μου ημερολόγιο. Κοινώς βαριέμαι και σε θυμήθηκα, αλλά ένηχού...

Σε φιλώ γλυκά
στηβ τρίκυ