Monday 22 July 2013

Τουρλουμπούκι

Μετά από ώριμη σκέψη, αγαπητέ μου, κατέληξα στον τίτλο αυτό γιατί ποτέ δε μπορώ να αποφασίσω τίτλους. Επίσης δυσκολέυομαι στα ονόματα, ρούχα και ντεκορασιόν των χαρακτήρων σε παιχνίδια αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία... Σήμερα το λοιπόν θα συνδυάσω τα δυό αγαπημένα μου ενδιαφέροντα, τη μουσική και τις ταινίες με δύο τρόπους. Στο Μέρος Α, θα ρίξω πρηξοπο**σι για 6 βιντεοκλίπια που έχουν επηρρεαστεί one way or another από ταινίες ποιότητος, και στο μέρος Β, το προαναφερθέν πρηξοπο**σι θα μεταφερθεί σε επικά Σάουντρακς (ή σάουντραξ, όπως θες το λες) που δυστυχώς δεν ανήκουν σε ταινίες ποιότητος (όχι σκέψου τώρα Μπέργκμαν με doom-o-goth μουσική που ΚΑΙ θα κολλούσε ΚΑΙ θα απαύτωνε).

Μέρος Α'



Και ξεκινάμε με τα καμάρια του Ντε Μόιν που μας κάνουν αίστηση με το απεπάνω βίντεο που ενεπνεύστηκαν από τη Λάμψη. Εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στο Φωσκώλειο ΕΠΟΣ των Δράκων, αλλά στην ταινία του Στάνλι του Κιούμπρικ που γενικά δε μου κάνει κούκου, αλλά η συγκεκριμένη ταινία και η ερμηνειάρα του Τζακ Νίκολσον, την έχουν ανεβάσει κατά πολύ στην εχτίμησή μου. Ποδηλατάκια, δίδυμα κρήπι παλιόπαιδα και τσάκω ένα σκατς ον δε ροκς πριν τσεκουριάσω την πόρτα με σκοπό να ξεκληρίσω την οικογενειά μου και μετά να έρθει το Σταρ στη γειτονιά μου και να λένε όλοι "Δεν του φαινόταν για δολοφόνος, ήταν πολύ ήσυχος και χαμογελαστός". Ότι αν κυκλοφορούσε με αλυσοπρίονα ξερωγω, θα πήγαινε το μυαλό τους... Τέλος πάντων είμαι εκτός θέματος αλλά you get the point.




Συνεχίζω με τους άπιστους Θωμάδες του Μάικ του Πάτον (νιαρρρρ) που πίνουνε το τελευταίο πικρό ποτήρι και φτιάχνουν μια ΒΙΝΤΕΑΡΑ φόρο τιμής σε μια απο τις καλύτερες ταινίες οβ ολ τάιμ. Μιλάμε για το Δεσμώτη του Ιλίγγου ή αλλιώς Βέρτιγκο του πολυαγαπημένου Άλφρεντ Χίτσκοκ. Που βγήκε η άλλη η αγγούρω η Τίπι Χέντρεν και τον έκραξε οτι την καταπίεζε και την κακοποιούσε ψυχολογικά. Άει μωρή πλύνε τα πόδια σου, που θα τολμήσεις να πεις κιχ για τον Μέγιστο!! Η Ίνκριντ και η Τζάνετ γιατί δεν αναφέρθηκαν ποτέ σε κάτι τέτοιο? Θα σου πω εγώ. ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΑΝΕ μωρή! Ήτανε ηθοποιές, δε χρειαζόντουσαν να τους τα κάνει μπεμπελάκ ο άνθρωπος! (αχ τά'πα και ξαλάφρωσα). Πίσω στο θέμα μας. Οι Faith No More όπως έλεγα, καλλιτέχνες στη μουσική και στα βίντεά τους και μπράβο τους.




Εδώ πάμε σε ακόμα πιό τέχνη. Ζωρζ Μελιές και η πρώτη έβαρ ταινία επιστημονικής φαντασίας εν έτει 1902 λέμε. Το τραγούδι συνήθως το έχω στο μνιούτ γιατι την αμαρτία μου θα την πω, η φωνή του Κόργκαν με εκνευρίζει, αλλά το βίντεο είναι απλά αριστουργηματικό και μου θυμίζει και το δεύτερο επεισόδιο Futurama που χώνει ο Μπέντερ το μπουκάλι στη μούρη του Craterface. <3 feel the love.




Εδώ δεν έχω πολλά να πώ. Εϊναι το One και είναι και το αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του". Δες την ταινία, διάβασε και το βιβλίο και καλή κατάθλιψη σου εύχομαι, τα λέμε στο Νταού Πεντέλης.




Εεεεεδώ είμαστε. Rob Zombie προσωπικός θεούλης και 1201 άνθρωπος, αγαπάμε. Και ακούγοντας τα τραγούδια του αγαπάμε κι άλλο. Και βλέποντας τα βιντεοκλίπια του αγαπάμε ακόμα περισσοτερο. Και σε αυτό το συγκεκριμένο που βλέπεις παραπάνω, έρχεται ο αθεόφοβος και σου μοστράρει "Το εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι" και σε αποτελειώνει γιατί συνειδητοποιείς το μεγαλείο της Αγάπης στα ελεκτρομέταλλα και στο γερμανικό εξπρεσσιονισμό. Dayum...




Και φεύγοντας από τη Δημοκρατία της Βαιμάρης και τον εξπρεσσιονισμό, κατεβαίνουμε εδώ στα γειτόνια της μεταπολεμικής Ιταλίας με τον υπέροχο νεορεαλισμό τους και το αυτοβιογραφικό "Οκτώμιση" του Φελλίνι, σε μουσική των REM που ντάξει δεν κόβω και αορτή, αλλά αντέχονται.
Εδώ τελειώνουμε με την πχοιότητα όπου σαν καλή μαμά θα σου προτείνω να τις δεις τις ταινιούλες για να έχω και γω την ευχαρίστηση οτι κάτι προσφέρω στον αδαή και άτεχνο τούτο κόσμο. Εσένα λέω, ναι.

Μέρος Β'



Εδώ περνάμε στο απαύγασμα της έβδομης τέχνης, τη Βασίλισσα των Κατηραμμένωνε, που ομολογουμένως είχε κάνει πατάταγο γιατι τα αγοράκια τη βλέπανε για την συχωρεμένη την Αλίγια, Αλάια, αυτή τελοσπάντων, και εμείς τα κοριτσάκια για το Στουαρτάκι το παστελάτο που κάνει κάστινγκ σε ταινίες με όρο να είναι ημίγυμνος. Την ταινία δεν την πολυθυμάμαι, την είχα δει σπίτι της θειάς μου της Γεωργίας σκέψου. Αιώνες, μάνα μου. Αλλά το σάουντρακ με άρεζε αν και άμαθη τότε και το έψαξα και το ρήμαξα. Σύμπραξις του αμερικάνικου "μέταλ" με Disturbed, Static X, Manson, Linkin Park, Deftones και δε συμμαζεύεται. Ακόμα ενθυμούμαι την εντύπωση που μου έκανε αυτό το "αγουακακακα" του Down with the Sickness...




Άλλος Βισκόντι από δω. Δράκουλας 2000 με Τζέραρντ Μπάτλερ στα νιάτα του, και καταλαβαίνεις γιατί ασχολήθηκα in the first place. Βαμπίρια, γαλανά μάτια, και νού μέταλ. Περάσαμε και μεις εφηβεία, τί νόμιζες. Πρόσφατα έκατσα να το δω ξανά και ήταν τόσο πατάτα που το έκοψα στη μέση και ξέρεις οτι εγώ ποτέ δεν αφήνω ταινίες στη μέση. Τόσο καλό. Το σάουντρακ ακολουθεί το παράδειγμα του αποπανινού με πολλή αμερικανίλα, που λες κάποια στιγμή θα σκάσει κανας Νότιος με βαριά προφορά να σου πει "'Murica". Ξανά Disturbed, Linkin Park και Static-X (<3) αλλά εδώ έχει και κάτι προσθήκες περίεργες τύπου Pantera, SOAD και Slayer (σλέγιερ) που ένα γκεστάλτ το ανεβάζουν δε μπορείς να πεις.


"Τι στραπατσίρε??"




Εδώ σα να αχνοφαίνεται μια καλούτσικη ταινία, που αν και δεν είμαι λάτρης του είδους ούτε της Μίλας της Γιόβοβιτς (you ain't fooling no one), μπορώ να την εχτιμήσω γιατί έχει ένα συσπάνς τουλάχιστον. Από μουσικούλα επίσης τα πάει πολύ ωραία με ένα ευχάριστο τουρλουμπούκι από Slipknot, Killswitch Engage και Rob Zombie, μέχρι Cradle of Filth, HIM και Λακούνα Ψόιλ (you still ain't fooling us) και πολλούς άλλους. The cure, Massive Attack, τουρλουμπούκι σου λέω, γαμάει.




Εδώ το γκεστάλτ ανέβηκε δυο-τρία σκαλάκια από μόνο του γιατί το πρώτο Μάτριξ το αγαπάμε και το σάουντρακ του ακόμα περισσότερο. Σμάσινγκ χιτς του τέλους των 90's. Μία και μία οι 13 κομματάρες που περιέχουν μεταξύ άλλων Dragula, Du Hast, Mindfields, Clubbed to Death, Bad Blood και Wake up. Ε αρκεί νομίζω.




Πώς τα καταφέρνω πάντα να χώσω ένα Πετράκη Τέιτγκρεν, μπράβο μου. Κοίτα τώρα τι πάιχτηκε. Υπάρχει μια ταινία χαμηλοτάτου επιπέδου που λέγεται Alone in the Dark στην οποία παίζουν -σκέψου ποιότητα- ο Christian Slater και η Tara Reid. Αυτή η ταινία είναι τόσο ηλίθια και σκατοφτιαγμένη που κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζί της, ούτε καν για να σηκώσει το OST στο γιουτούμπ. Καλώς? ΚΑΚΙΣΤΑ!!!! Μιλάμε για τούμπανο σάουντρακ που άντε να αντιπαρέλθω το ERASER, έχει μέσα της παναγιάς τα φρύδια. Μιλάμε για διπλό cd και έτσι να σου αναφέρω κανα όνομα να ισώσεις. Βασικά βαριέμαι, τσάκω ένα λινκ και ύπαγε παραπέρα.




Ναι ξέρω οτι η ταινία είναι πανάγνωστη. Νορβηγικιά Μικρού Μηκους κι έτσι. Και γω μη φανταστείς, είπαμε να την ψάχνεις τη δουλειά, αλλά όχι και στα μικραμήκη. Τη γνώρισα μέσω και εξαιτίας του κυρίου Garm ή Fiery G. Maelstrom ή Kristoffer Rygg και ντάξει δεν τη λες και κακή. Το σάουντρακ όμως το υπερλατρεύω όπως και της Εκδίκησης μιας Κυρίας που ήμουν στο τσακ να το ακούσω αλλα είμαι κανα χρόνο καθαρή, μιλάμε για τρελό κόλλημα, δε θέλω να ξανακυλήσω (και ωραία ταινία παρεμπιπτόντως). Ταξιδιωτικοί οδηγοί, όχι απλά OST.

Αυτά για σήμερα, και πολλά ήταν, πιάστηκε το ποπουδάκι μου στην καρέκλα.
Φιλώ σε,
η μικρή Λουλού.