Δισκάρες, μέρος πρώτο

Ένα νέο πρόγιεκτ ξεκινά όπως είχα αναφέρει χρόνια πριν και πέφτω με ορμή και όρεξη (βασικά βαριέμαι τρελά αλλά πάω να θολώσω λίγο τα νερά) στην πραγματοποίησή του. Μετά από μέρες τρελής αναποφασιστικότητας, που έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι να συμπεριλάβω στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ το Μillenium των Backstreet Boys -γιατί οι μεγάλες αγάπες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο, ίον αμυγδάλου και καλά- κατέληξα εν τέλει και τελικώς στην τελική δωδεκάδα που με αποτέλειωσε τελειωτικά. Επίσης δεν την τρώω την Ίον αμυγδάλου, προτιμώ τη γάλακτος, οπότε eat shit, BSB!!
Πριν ξεκινήσω, θέλω να υπενθυμίσω ότι το μαγαζάκι δω χάμου είναι δικό μου, και στην τελική του βάζω φωτιά και το καίω, μη μου αρχίσεις τις κριτικές, γιατί με τρώει το δεξί το χέρι και θα σου έρθει καμια ανάστροφη :)
Επίσης ενημερώνω πως η λίστα είναι αλφαβητικιά και ουχί προτιμήσεως, και επειδή τα Γιουτούμπια τονε παίρνουνε ελαφρώς (ίσα που τους τον ακουμπάει ρε παιδί μου), δε μπορω να σηκώνω πλήρη άλμπουμ, γιατι δεν υπάρχουν. Αν υπάρχουν θα τα παίρνεις στη μούρη και θα ευχαριστούμε τον Κρίσνα τραγουδώντας 18 φορές "ωμ σάνι σάνι ωμ" κοιτώντας προς την ανατολή.

Ξεκινώ με το αριστούργημα των Kamelot, Epica, που το είχα αντιγράψει σε κασέτα όταν βγήκε για να το πάρω στο χωριό που είχαμε πάει διακοπές και μου είχε χαλάσει το cdplayer και η μάνα μου επέμενε να μην πάρω καινούριο "αφού θα το χαλάσει κι αυτό, δε ζει τιποτα στα χέρια της", οπότε κυκλοφορούσα με το κασετόφωνο σαν τον Vanilla Ice και τραγούδαγα δυνατά δυνατά. Αυτή η μορφή εκδίκησης είχε ως αποτέλεσμα 2 μέρες μετά να πάει ο πατέρας μου Καλαμάτα να μου πάρει καινούριο cdplayer και να κυλήσουν ήσυχα οι δύο εβδομάδες διακοπών. Όσο ήσυχα μπορείς να τα περνάς με 3 γέρους, 2 γονείς, έναν αδερφό, και γείτονες έτοιμους για το νέο ριάλιτι του MTV "Chomatero shore". ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ. Δισκάρα το συγκεκριμένο, ακολουθώντας πιστότατα τα βήματα του προκατόχου του Karma με περισσοτερα συμφωνικά στοιχεία, και να οι μπαλλάντες, και να τ'ακορντεά, και να τα ιντερλούδια κάθε λίγο και λιγάκι. Μια -πιο ελευθερη πεθαινεις- διασκευή στο μύθο του κυρ-Φάουστ με μπόλικα στοιχεία απο Μάρλοου, παρά από Γκαίτε, η οποία με βοήθησε να δώσω φιλοσοφία θεάτρου χωρίς να έχω διαβάσει Φάουστ, αλλά η καθηγήτρια νόμιζε οτι το έψαξα τόσο που άκουσα ακόμα και σκληρό ροκ για να εντρυφήσω στο Φαουστισμό. 9 είχα πάρει θυμάμαι, και με κάτι τέτοια απορώ πώς δε με διώξανε απο τη σχολή.

Εδώ το έχουμε ολάκερο και φουλ έξτρα και πολύ χαίρομαι, γιατί μιλάμε για άλμπουμ σταθιμό στη ζωή μου. Ήτανε τότε το 2004 που πέρναγα τους μεγάλους έρωτες με τον Τομπίας το Σάμμετ και περίμενα τη 15η Μαρτίου πώς και πώς. Έφτασε εκείνη η μέρα λοιπόν και το πήρα στα χέρια μου και ανυπομονούσα να πάω σπίτι να το ακούσω, αλλά είχαμε πάει για καφέ στο Θησείο σε ένα τρεντομέρος που ακόμα το θυμάμαι και έχω μια ελαφρά τάση προς έμετο. Τεσπα μην τα πολυλογώ, πήγα σπίτι και επί δύο ΜΗΝΕΣ το άκουγα συνέχεια στο cd player που αναφέρθηκε πριν, και μετά χάλασε κι αυτό, και ευτυχώς γιατί έδινα και πανελλήνιες και έπρεπε να διαβάσω και λίγο. Μιλάμε για το peak στην ιστορία της μπάντας, το πρώτο τους άλμπουμ στη Nuclear Blast, πριν βαρεθεί τη ζωάρα του ο κύριος Τομπίας και το ρίξει στας φλωροσύνας. Είχε και μαλλί ακόμα να φανταστείς, αλλα τι να σου κάνει και η πουτάνα η αραίωση. Θερίζει. Αν εξαιρέσουμε 2-3 χλιαρά tracks το Hellfire Club γαμάει και δέρνει, και δεν το λέω μόνο εγώ, το είπαν και στο χάμερ που είναι αμερόληπτοι και αδέκαστοι. Βιντεάρα το Lavatory Love Machine με την επική χορευτική κίνηση "ψαλίδια στα μάτια", που το είδα και με μαζεύανε με το κουταλάκι της κομπόστας, γιατί όπως φαντάζεσαι ένιωσα μια τάυτιση και ένα σκίρτημα.

Φεύγουμε εντελώς από το θαυμαστό κόσμο του Power για να έρθουμε στο σκοτεινό και μίζερο, ποταπό και βάναυσο κόσμο των Hypocrisy και του ομώνυμου άλμπουμ τους. Αυτό το άκουσα μετά από προτροπή αιστήματος που είχε μεγάλο έρωτα με τον κύριο Πετράν μας και δε μπορούσα τότε να το καταλάβω. Μετά ωρίμασα και κατάλαβα. Ο άρχοντας του Πέρλμπυ, έχει γράψει καν και καν. Ίσως δεν είναι αυτό το καλύτερό τους άλμπουμ, αλλά εγώ με αυτό μπήκα στον κόσμο τους και έχει μεγάλη συναισθηματική αξία. Από το αρχικό τσιρίδι του Fractured Millennium μέχρι το τελικό τσιρίδι του Selfinflicted Overload και από τη βιαιότητα του Apocalyptic Hybrid μέχρι την μπαλλάντοειδή μελωδικότητα του Paled Empty Sphere, το Hypocrisy είναι αρτιότατο, υπερπλήρες και πωρωτικό όσο δεν πάει. Έρωτας με την πρώτη αυτιά, αληθινός, ειλικρινής και κρατάει γερά. Ένας καλλιτέχνης που ποτέ δε θέλησε να γίνει βιρτουόζος (και δεν έγινε), αλλά πάντα να γράφει τραγούδια που σε κολλάνε στον τοίχο, το καθένα με τον τρόπο του. Για μένα, το κατάφερε και με το παραπάνω και ο άνθρωπος μάλλον τώρα έχει λόξιγκα...

Πάει λοιπόν το πρώτο μέρος, next time 3 δίσκοι σταθμοί του γερμανικού Power, γιατί έχουμε και κάποιες αδυναμίες σε μερικά αριστουργήματα.
Until then,
v.n.t

Trois από everywhere, del.3

Χαιρετώ αγάπες μου μετά από μπόλικες μέρες που δεν έκανα εμφάνιση στις μπλογκόσφαιρες. Σας έλειψα? Προφανώς, τα λόγια είνα περιττά. Τα ζώδιά μας διαβεβαιώνουν πως η δημιουργικότητα σήμερα είναι στα ζενίθια, οπότε υπακούω κι αν και η ενέργεια είναι στα ναδίρια, ξεκινώ το τελευταίο μέρος του μουσικού ταξιδιού μου στην όμορφη Ευρώπη

Το Φλοοράκι μας το όμορφο μας εισάγει στην Ολλανδία με τον καλύτερο τρόπο... Η χώρα που γέννησε το μίασμα του extremοsymphonicοαχταρμάς. Η χώρα που μας τσούπωσε βαθιά στα αυτιά το είδος ντουετάκι πριγκιπέσσας με κορώνες που σπάνε ούμπαλα με δράκο/μάγο/ κακούλη/ Ευλογητό με φλωροβοθρίλα. Ζήτω οι κορσέδες, οι μακριές φούστες και τα γαμημένα τα τσόκερ που τα φοράς και αισθάνεσαι σαν ροτβάιλερ έξω απ'τα νερά του... Τεσπά, οι αποπάνω, κατα τη γαμάτη μου άποψη είναι μια από τις τρανταχτές εξαιρέσεις για δυο λόγους. Α) ήταν από τους πρώτους του είδους και κάτι φορές οι μαλακίες των πρώτων συγχωρούνται και Β) Η Φλοορ έχει φωνή με ΑΡΧΙΔΙΑ και όταν την ακούσεις θα καταλάβεις. Πάτα το, πάτα το, πάτα το!!!!!!

Αντί να γράψω μια εγκυκλοπαίδεια και αδικήσω τους υπόλοιπους, σου λέω τα εξής. Κατέβασε φουλ δισκογραφία Ayreon και καλό ταξίδι....

Πες ό,τι θέλεις για τη safe επιλογή τραγουδιού, αδιαφορώ παντελώς. Νομίζω οτι είναι το πρώτο τραγούδι που ερωτεύτηκα (ναι το παθαίνω αυτό κάτι φορές) και δε θα μπορούσα να μην το έχω στο βάθρο των νικητών. Η φωνή? Ο στίχος? Αυτό το υπέρτατο σόλο που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλα μήκη και πλάτη? Ύμνος, Αννέκε και η καρδιά στο χέρι. Μπορεί πλέον να μην τους χαίρονται τα αυτιά μας και να το έχουν ρίξει στα πρότζεκτ, παραπρότζεκτ, εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις, αλλά η προσφορά τους είναι γιγαντιαία και ευχαριστούμε.Salut.

Ερχόμαστε τρέχοντα στην πιο λεβεντογέννα χώρα έβαρ.  Η Σουηδία μας έχει προσφέρει υπέρτατες μουσικάρες απο την εποχή των Abba που προφανώς και δεν θα συμπεριλάβω στο ποστ γιατί βαστάμε και ένα επίπεδο, μην τα λέμε συνέχεια. Ο αγαπημένος μου υπερήρωας Peter Tägtgren που βγάζει τους δίσκοι και τους ύμνοι σαν την κουνέλα που πετάει κουνελάκια αβέρτα, στο αποπάνω μιλάει για θανατερά πράματα, αλλά έχουμε κάθε δικαίωμα να φαντασιωνόμαστε οτι είναι αλληγορία για τον έρωτα που μας έτρεφε τότε το 1999. Kinder Happy Hippo-crisy, μεγάλη καψούρα, μέσα σε μια επταετία έβγαλαν 5 αριστουργηματικά άλμπουμ, (βλ. the final chapter, hypocrisy, into the abyss, catch 22, the arrival) και συνεχίζουν ακάθεκτοι... The truth is out there!!!

Τι να πρωτοπώ εδώ. Ότι έκανα μισή ώρα να αποφασίσω ποιό τραγούδι θα ποστάρω? Και βγήκε η Σελήνη στο Ζυγο και η αναποφασιστικότητα βάρεσε κόκκινο καρμίν? Δε φταίει όμως ο Ζυγός, μην τονε κατηγοράμε, οι θεοί οι Katatonia φταίνε που έχουν δημιουργήσει τέτοια ανεκτίμητα κομμάτια και μας δυσκολεύουν στην επιλογή. Ας όψεται, διαλέγω το Evidence που είναι και στο Viva Emptiness, το αδιαμφισβήτητο ζενίθ της μπάντας (και δε θέλω αντιρρήσεις) και είναι και τραγουδάρα και σε βαζει και με το στανιό να κάνεις συνειρμούς που δε θελεις, αλλά no one cares. Η ενσάρκωση της βόρειας μελαγχολίας που πάντα συνδυάζεται με ένα χαμηλόφωνο "από μένα θα τό'βρεις #$#%!". Αιώνιο αμούρ με αυτή την αγγελική φωνή του Ιωνά του Ρένκσε που δένει πάνω στη σκληράδα της μουσικής, όπως η μερέντα πάνω σε λαδοπαξίμαδο. Όχι φάε πρώτα, και μετά έλα να το συζητήσουμε.

Ντάξει, εδώ μπορείς να βρίσεις που αφήνω εκτός μπάντες βαριές σαν ιστορία (και τους Abba, ναι), αλλά τί να κάνουμε που έιμαστε και νιάτα και δε μπορούμε να ακούμε συνέχεια παλαιότητες... Άσε δε νομίζω οτι σώζεται αυτό. Χωρίς όνειδος και ντροπή, παραδέχομαι ότι οι συγκεκριμένοι τυπάδες και ιδιαιτέρως το βόδι πίσω από το μικρόφωνο μου δημιουργεί μια διάθεση to know us better αμα με πιάνεις. Και άμα με ξέρεις έστω και λίγο θα καταλάβεις πολλά από τα τρία παρακάτω φακτς: 1. Σουηδοί που τραγουδάνε και Σουηδικά (ακριβώς όπως οι Abba), 2. Ματζεστο-συμφωνο-παουερ, 3. Ο αγαπημένος υπερήρωας που ανέφερα απο πάνω. Άνθρωπος είμαι, λύγισα...


Εδώ μια παρένθεση. Ήθελα να χώσω κάπως και Pain αλλά σκέφτηκα οτι είναι ψιλοάδικο εφόσον το προηγούμενο ποστ ξεχείλιζε απο γκαύλ..... εεεεεεε ήταν εξ ολοκλήρου -λέω- αφιερωμένο στον Πετράκη της καρδιάς μας και την παιδική χαρά του. Επίσης ήθελα να χώσω και τους λεβέντες τους Raubtier που εναλλάσσουν το 2. από τα παραπάνω φακτς σε ματζεστο-ινταστριαλ που επίσης δε μας χάλασε (ειδικά αφού τα αγόρια απο την άκρη της Σουηδίας  πληρούν υπερκομπλέ και τα φακτς 1. και 3.) αλλά αυτές τις μέρες είμαι σε φάση Γκουστάβους Αντόλφους γκω φραμ, και πάλι άμα με πιάνεις.

Έπιασε μια βρόχα στον εξωτικό Χολαργό μας και πόσο ταιριάζει με το πέρασμα τη μεγάλης πεδιάδας προς Φινλανδία μεριά. Ξεκινάμε με τα μανάρια, καμάρια και παλικάρια του Χελσίνκι, τους Ομόρφις (πωπω λογοπαιγνιάρα και χιούμορ διαβολεμένο), που μια αγάπη τους έχω και ειδικώς σε τούτο το κομμάτι από πάνου, αν και προτιμώς τον τωρινό τους τραγουδιστή Τόμι Γιούτσεν (σταμμμμτα) απο τον παλαιότερο Πάσι Κόσκινεν. Βέβαια αι απόψεις διίστανται περί συνθετικής ανωτερότητος του παρελθόντος και δε μπορώ να διαφωνήσω αλλά έτσι γίνεται κάποια στιγμή, μπουκώνεις και κάνεις μπάκες γιατί τα χρονάκια σου τα έχεις, μη μας κρύβεσαι. NONETHELESS, αγαπάμε κάργα.

Τα μανάρια της βόρειας Οστροβοθνίας από πάνω. Το καλύτερο τραγούδι του καλύτερου άλμπουμ τους. Μια ελέυθερη διασκευή πάνω στο "ματαιότης ματαιοτήτων". Ο πόνος του μπεκρή και μια εισαγωγή στη φινλανδική μελαγχολία που μπροστά της η σουηδική κλάνει μπάμιες. Εδώ μιλάμε για άλλα μεγέθη τύπου "πω, έμεινα απο μπαταρία, ας αυτο κτο νή σω". Το καλό με τους Καταδικασμένους είναι οτι πάντα σου βγάζουν και ένα τσαμπουκά στο ντεπρεσσιόν. Είναι αυτό που λέμε δημιουργική διαχείρηση των συναιστημάτωνε. Εξηγώ, σε απαράτησε η γυναίκα και ο αυτοδιαμελισμός φαντάζει μια λογική λύση στο πρόβλημα? Τραγούδα για το πόσο καριόλα είναι που σε πρόδωσε και σε πέταξε σα στυμμένο λάιμ και οδήγησε το σελφ-μουτιλέησον πάνω της!!!! Τό'χεις?

Και πάλι θα μπορούσες να περιμένεις τα πάντα, αλλά σου κάνω την έκπληξη με fermale-fronted πράματα. Μη μου συγχύζεσαι όμως, δεν είναι τίποτε φλωριές τύπου Nightwish. Children of Bodom παλαιάς (και καλής) κοπής, με αμερικανοκορεάτισα πίσω απο το μικρόφωνο της Barbie να γαμεί και να δέρνει. Ο Αλέξης ο Λάιχος γράφει υπερκομματάρες για την τότε επίσημη αγαπημένη (άσχετο που μέχρι και οι πέτρες ξέρουν οτι παίρνεται ανέκαθεν με τον πληκτρά των COB) Κίμπερλυ Γκος, που έχει αναλάβει τη στιχουργική διαδικασία με αποτέλεσμα τραγούδια εύρους από "δεν αντέχω μακριά σου" μέχρι "θα σου ρίξω αρουτόξ στον καφέ". Ένα φεγγάρι τους έκανε περασάζ και ο Sharlee το αγόρι το καλοκαιρινό. \m/

Και εδώ αγαπητή μου θα σε αφήσω γιατί έχω να επιλέξω μεταξύ Πολωνίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ισραήλ (πάνε Γιουροβίζιον, εδώ γιατί όχι?), Τυνησίας, που δεν τη λες μακριά κοτζάμ μεσογειακή χώρα, Ιρλανδίας και Λιχτενστάιν που έχει παράδοση στο μέταλ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο να αποφασίσω... Δεσμέυομαι όμως ότι στο μέλλον θα ασχοληθώ λιγάκι με τα προαναφερθέντα (εκτός του Λιχτενστάιν, δε θέλω να νιώσεις κατώτερη βλέποντας πόσο ψαγμένη είμαι) και θα επανορθώσω...

θα έσκαγα...
Se stormen som stilar
Se flammor i skyn
Och världen skall niga inför denna syn
Fall ned på knä inför Sveriges Elit
Som fostrats utav diesel, blodigt kött och hembränd sprit!!