Σε μπονζουρίζω με ένα μικρό και τριανταφυλλένιο ποστ αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στον Πετράκη της καρδιάς μας και τον Πόνο του. Θα με ρωτήξεις γιατί διακόπτω τη σειρά με τις χώρες και τα τραγούδια τους, και θα σου απαντήσω: διότι έτσι. Διότι μπορώ και θέλω. Και αυτά next time. Θα σου παραθέσω λοιπόν ένα αγαπημένο κομμάτι από κάθε άλμπουμ με την ελπίδα να γουστάρεις και να ψάξεις λίγο Pain γιατί τόσα χρόνια μόνη μου ακούω, κάνε μου λίγη παρέα.
"Όλο μέταλ-μέταλ-μέταλ, το βαρέθηκα, φέρτε μου μου ένα ινταστριαλάκι που τ'ορέχτηκαααα" τραγουδάει ψιλοφάλτσα ο Πετράν με το πρώτο του Pain άλμπουμ (Rebirth), και πόσο μας αρέσει (δηλαδή εμένα) αυτή η αλλαγή πλεύσεως. Αν μάλιστα σκεφτείς ότι την ίδια χρονιά έβγαλε και ενα Hypocrisy ο άνθρωπος, ντάξει μας διέλυσε το '99. Το παραπάνω άσμα, η μηχανή αυτοχειρίας ή όπως-θέλεις-πες-το, είναι υποκειμενικά το πιο μεγάλο χιτ του δίσκου. Κατά τα άλλα το End of the line είναι το πιό γαμάτο, το On and On είναι το dance hit και το Supersonic bitch είναι το τραγούδι μου. Χωρίς λόγο, ντάξει?
Nothing remains the same αγάπη μου μετά από δυό δισκάρες θέλεις λίγο να ξελαμπικάρεις και βγάζεις αυτό. Ο Σουηδός Φοίβος ξαναχτυπά και μας αποτρελαίνει με ένα άλμπουμ σαφώς πιο αργοκίνητο από το πρώτο αλλά ομολογουμένως πιό φροντισμένο και εμπνευσμένο. Ναι μεν Φοίβος ποσοτικά, αλλά και στην τουαλέτα ακόμα ο άνθρωπας γράφει αριστουργήματα!! Στο ίδιο άλμπουμ υπερδιασκευάρα σε Μπήτλις να κοπανιέσαι για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους, Shut your mouth διαχρονικό ξυπνητήρι και βιντεάρα από τις λίγες, και Fade Away που δεν έχει μείνει και τίποτα να πω. Δες πιο πάνω στο μπλογκ τούτο που αναφέρω ότι το αγαπαώ τόσο που θέλω να κάνουμε παιδάκια. Nuff said...
Και ερχόμαστε στο πρώτο έβερ Pain άλμπουμ που άκουσα κάπου μέσα στο 2006. Αιτία τότε ήταν ένα αίσθημα που του το έπαιζα και δύσκολη ότι και καλά δε μ'αρέσει. Μη ρωτάς γιατί, έτσι έιμαι, αντιδραστικιά. Ένηγουεη, Dancing with the dead και τα μυαλά στα κάγκελα. Δισκάρα υπέρτατη που βγήκε ένα χρόνο μετά την άλλη υπέρτατη, βλ. The [fucking] Arrival. Same old song το απεπάνω, πιστό στην παράδοση του γαμάτου δεύτερου κομματιού στο τράκλιστ, Bye/Die ο ύμνος των απανταχού μισανθρώπων, The tables have turned που πάντα το ακούς και έχεις ένα συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό σου και το οικτίρεις πιό πολύ. Βασικά κάθε τραγούδι εδώ μέσα είναι αδάμας, σταματώ.
Αυτό εδώ το άκουσα πολύ σύντομα αφού βγήκε και θυμάμαι ένα μεσημέρι που είχα βγει ραντεβού με το προαναφερθέν αίστημα, και ήταν χεσμένο από τη χαρά του που είχε βρει το χαρτονένιο λίμιτεντ, και κατά λάθος έχυσα δυο σταγόνες νερό πάνω, και ήρθε και φούσκωσε το χαρτόνι και κόντεψα να αποχαιρετήσω το μάταιο τούτο κόσμο once and for all. Έγκλημα πάθους θα λέγαν στις εφημερίδες, και θα είχατε χάσει την ευκαιρία να με γνωρίσετε και να σας ροκάρω τον κόσμο. Psalms of Extinction και βοήθειά μας, ωραιότατο δισκάκι και η εποχή που ο Πέτρος βάνει eyeliner και είναι πολύ ποθητός. Τούτο δώ έχει και βιντεάρα είναι και κομμάταρος, αγαπάμε κάργα. Here is the news υπερδιασκευή σε ELO, Walking on glass που σε σηκώνει για χορό ακόμα και μέσα στο λεωφορείο (ή τουλάχιστον εμένα), Nailed to the ground που σε κάνει να χορέψεις άλλο λίγο, και Just think again με σολάκι του Αλέξι του Λάιχο που πολύ τονε συμπαθάω και ελπίζω να κουμπαριάσουμε όταν με το καλό παντρευτώ το μπασίστα των COB.
Μόλις ένα χρόνο μετά ο Πέτερ βγάνει τούτο το δίσκο που γαμεί, που δεν τον εχτίμησα όταν βγήκε, γιατί βγήκε το '08, και εγώ τότε ούτε τα άντερά μου δεν πήγαινα, πολλώ δε μάλλον το Cynic Paradise. Αλλά επανόρθωσα και τον ανέβασα εκεί ψηλά που του πρέπει. Το δίσκο έτσι? Ναι. Τραγουδάρες σε χτυπάν αλύπητα η μια μετά την άλλη. Το αποπάνω? Το Have a drink on me, ο ύμνος της κίρρωσης του ήπατος? To Don't care το αγαπημένο, που σε εμπνέει να τους γράψεις όλους και όλα? Το Generation X? Το Follow me στην Peter vox βερσιόν του γιατί με αυτή την Ανέτ Όλσον έχω μια οξεία αντιπάθεια. Ένα τραγούδι που να λεει και να έχω απολαύσει, δεν υπάρχει. Και η τσιρίδα της δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον Πετράν της καρδιάς μας, αλλά οι πουτάνες οι πωλήσεις ανεβαίνουν με κάτι τέτοια. Άτιμη κενωνία, που καταντάει ο άνθρωπος sometimes.
Δώσε ρε γαμώωωωωωωωωωωω!!! Από τότε που βγήκε ο εν λόγω υπερΔΙΣΚΑΡΟΣ έχει μονιμοποιηθεί στην καρδιά μου ως κλάσσικ και φέηβοριτ. Είχα μεγάλες προσδοκίες γιατί έκανε 2,5 χρόνια να τον βγάλει ο Τέιτγκρεν και μια κωλοπιλάλα με έιχε πιάσει. Και το ακούω. Αυτό το αποπάνω το κομμάτι. Και αυτό είναι. Παίζει να το ακούω σχεδόν κάθε μέρα και να μην το βαριέμαι. Ένας ύμνος μέσα σε ένα άλμπουμ που σπέρνει (για να μιλήσουμε και λίγο μέταλ). Τι χορό έχω ρίξει στο μυαλό μου και εκτός με αυτό το αριστούργημα... Ο άρχων της μελωδίας μου την έκανε τη χάρη και δεν είχα την κωλοπιλάλα ματαίως. You only live twice άμα θες να ξέρεις και το ομώνυμο τραγούδι τα σπάει όλα γύρω σου και ειδικά μέσα σου (ή μόνο μου, δεν ξέρω) στο σημείο 2:55. Το Dirty Woman, κλασσική χιτάρα, τραγουδάρα το ringtone μου απο τότε που βγήκε και ένα βίντεο που θα σου αρέσει αν είσαι άντρας (όπως το Eraser... οι υπόλοιποι απλά γουστάρουμε τη μουσική και είσαι σιχαμερός και ποταπός). Let me out, με τα εναρκτήρια τσιρίδια του Πέτρου, σήματα κατατεθέντα γαμιστερότητας στα κομμάτια του (check also, Fire in the sky & Fractured millenium & Weed out the weak από Hypocrisy, για να δεις μόνη σου). Leave me alone, μισανθρωπίλα που αγαπάμε με τρέλα...
Κλείνω εδώ γιατί παρασύρθηκα και έχω να φτιάξω πράγματα για ένα εξωτικό και μαγευτικό διήμερο στην ηρωική Εύβοια. (Μπορω να χώσω κι άλλα επίθετα σε μια πρόταση, don't tempt me, Frodo). Και μη μου το ξεχνάς. O Peter Tägtgren ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ. Όχι αν δε με πιστεύεις τσέκαρε τις παραγωγές του, τις συνεργασίες του, το χωριό που του ανήκει και είναι και δήμαρχος. Και κοίτα και φάτσα. Τί άλλο θες μωρή αφχάριστη? Συγχύστηκα!
Γειά. Λού.
