Δισκάρες, μέρος τρίτον.

Καλημερίζω τις ορδές των θαυμαστών του μπλογκ ετούτου και επανέρχομαι μέσα στο κέφι και στο μπρίο με το τρίτο και προτελευταίο μέρος τις λίστας των άλμπουμ που μ'αρέσουν περισσότερο από τα άλλα. Σήμερα είναι Τετάρτη και έχω τα κέφια μου επειδή δεν είναι Πέμπτη και ως γνωστόν μισώ τις Πέμπτες... Αλλά ναι σήμερα, μέρα του Όντιν, αποφάσισα να μη βαρεθώ καθόλου, πράγμα δύσκολο δεδομένης της ευκολίας μου στην πλήξη. Τελοσπάντων γουιδάουτ φέρδερ αντού, ξεκινώ με τη σημερινή τριάδα, πολύ συγκινημένη και χαρούμενη γιατί και τα τρία άλμπουμ ευρέθησαν ολάκερα εν τω γιουτούμπι!!

Όχι πες αλήθεια. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου? Για μένα όχι. Ένα αριστούργημα από μια μπάντα που δεν έχει βγάλει κακό άλμπουμ. Μουσική δυσθεώρητου επιπέδου, στίχοι-ποίηση και ερμηνεία Garm από τις πολύ καλές του. Θυμάμαι το είχα πρωτοακούσει στη Σουηδία αυτό το άλμπουμ, εποχές που πάνω απο το La Masquerade Infernale δεν έβαζα ούτε τη μαμά μου, που λέει ο λόγος. Την πρώτη φορά δεν τρελάθηκα, τη δεύτερη ήταν απλά ευχάριστο, την τρίτη διάβασα τους στίχους και έπαθα έρωτα σφοδρό. Δεν ξέρω τι ναρκωτικά έπαιρνε ο κύριος Rygg εκείνη την εποχή αλλά πραγματικά ταξιδεύεις σε παράλληλους κόσμους. Σίγουρα δεν έχει τη φωνή του αντικαταστάτη του Σίμεν Χέστνες (πόσο αστείο φαίνεται γραμμένο στα ελληνικά αυτό το όνομα - endless enjoyment), αλλά στιχουργικά στο δικό του δε χωράει, στου ICS κολυμπάει κανονικότατα. Επίσης ο Sverd το παίζει πολύ επιδέξια το σίνθι, τα έχουμε πει αυτά, και είναι και μέγιστος συνθέτης. Το καλοκαίρι του '11 όποιος σύχναζε στην κουζίνα του κάμπινγκ που δούλευα τα απογεύματα, πρέπει να το είχε μάθει απ'έξω...

Άλλη αριστουργηματάρα εδώ. Θυμάμαι αυτό το CD μου το είχα πάρει δώρο όταν τέλειωσα το σχολείο, κάπου τον Αύγουστο του '05, και με είχαν πιάσει τα νεύρα μου με τη θήκη, που ξεδίπλωνες δυό ώρες για να βρεις το δισκάκι μέσα. Βέβαια μετά το άκουσα, και μου φύγαν και τα νεύρα και όλα, και συνέχισα να το ακούω για πολύ καιρό απανωτά. Το καλύτερο Nevermore και δε σηκώνω κουβέντα και αντίρρηση, αν και όπως συζητούσα τις προάλλες με τον Τσάιο, πίνοντας εσπρεσσάκι παγωμένο, αυτοί δεν έχουν βγάλει και κακό άλμπουμ... Ε, το τελευταίο να μην είχαν βγάλει και όλα κομπλέ, τεσπααααααα. Τραγουδάρες το συγκεκριμένο, με το πιο πωρωτικό opener, έβαρ, λέμε. O μεσιέ Dane μας επιτρέπει να τραγουδάμε μαζί του, αν και κάτι φορές μας δυσκολεύει, γιατί ο άνθρωπος είναι ερμηνευτής, όχι κουραφέξαλα. Το αιστάνεται το στίχι και το αποδίδει όπως πρέπει. Πώς λέμε σε κάτι δημοτικά "κλαίει το κλαρίνο"? Κάτι τέτοιο! Κλαίει η φωνητική χορδή, κλαίει η κιθάρα του Jeff του Loomis, που ότι και να λέτε είναι λίγο τρομακτικός στην όψη, κλαίει και yours truly κάτι φορές με το Sentient 6 για να ξέρεις οτι και τα ρομπότ έχουν ψυχή...

Ε και κλείνουμε με μεγάλη αγάπη, έρωτα κεραυνοβόλο και παντοτινό. Ζήτω η κενότις! φωνάζω και πετάω στον αέρα το ψάθινο καπελάκι μου. Οι αγαπημένοι Katatonia μετά απο μια σειρά αριστουργημάτωνε τύπου Dance of December Souls, Brave Murder Day, Discouraged Ones, Tonight's Decision και Last Fair Deal Gone Down (το ξέρω ότι τα έγραψα όλα, σώπα, κάτι μας είπες) αποφασίζουν να μας ρίξουν τα μυαλά στο μπλέντερ με πάγο, λίγο γιαούρτι και φράουλες. Ένα Brain Smoothie στο 4, παρακαλώ! Viva Tomhet, σουηδιστί, με πολύ μικρή διαφορά στις προτιμήσεις μου από τον επόμενό τους ογκόλιθο, ονόματι The Great Cold Distance. Και όταν λέμε μικρή εννοούμε οτι στο τέλος αυτού του κειμένου θα μπει και αυτό, να το έχει να το ακούς, και ίσως κατανοήσεις για ποιό λόγο δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω. Αν αρχίσω να γράφω αγαπημένα κομμάτια, θα καταλήξω πάλι να τα γράφω όλα. Αν αποφασίσω να μιλήσω για το πόσα νιώθεις με τη μουσικάρα του Anders και τους στίχους του Jonas, θα αρχίσω να πετάω πράγματα, ή να πίνω ουίσκια μεσημεριάτικο. Αν διανοηθώ και μόνο να αναφέρω το παραμικρό για αυτή την ουράνια φωνή του Jonas, θα εκνευριστώ που μερικούς ανθρώπους ο (θες Θεός? θες Όσιρις? θες Αλλάχ? θες ο πούστης ο Δϊας?) από πάνω, τους προίκισε με τέτοιες φωνές και μερικούς άλλους με γαιδουρογκαρίδια σαν της μάνας μου, που την τρώω καθε μέρα στη μάπα να τραγουδάει. Και ερωτώ άσχετο αλλά φλέγον ερώτημα. Πότε θα μου βρείτε έναν άντρα που να μην είναι φάλτσος επιτέλους?


Πάρε κι αυτό τώρα γιατί συγχύστηκα, πάω να πιώ κανά αλκοόλι, που λέγαμε.

Ε λοιπόν αυτά για σήμερα. Next time, ολοκληρώνουμε το μεγαλόπνοο έργο με το άλλο άκρο. Πώς ήταν σήμερα ο ένας τραγουδισταράς μετά τον άλλο? Ε για φινάλε είναι 3 άντρες που δεν τους λες και φωνάρες. Ναι, όχι, για κανένα λόγο, τώρα που το σκέφτομαι....

Φιλώ σε,
Βιλλού.