Δισκάρες, μέρος τέταρτον και δεν έχει άλλο.

Δε λέει καλημέρα ο κοσμος τέτοια ώρα, αλλά τί να κάνω που μόλις πριν απο ένα μισάωρο άνοιξε ο μάτης μου...
Καλημέρα στις ορδές αναγνωστών και θαυμαστών που κάνουν ουρές ατέλειωτες έξω απο το σπίτι μου για ένα αυτόγραφο, μια ατάκα, ένα βρακί από τη μπουγάδα, και κλείνουν τη Μεσογείων, τύφλα να'χει η ΕΡΤ που λέμε. Μετά από πολλές πραγματικά μέρες επανέρχομαι μπας και φύγει αυτό το βάρος από πάνω μου και ξεκινήσω νέο πρόγιεκτ και νέα δωδεκάδα... Τι θα αφορά, είναι ακόμα άγνωστο, μπορεί να γράψω και συνταγές, δεν ξέρω, θα εμπνευστώ. Πάμε λοιπόν για τα τρία τελευταία άλμπουμ με ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στα αυτιά μου!!

Ξεκινώ με τη ντεμπουτΑΡΑ των πολυαγαπημένων κολοκυθομούρηδων Helloween. Και τι να πρωτοπώ πάνω σε αυτό. Να ξεκινήσουμε απο τα φακτς, νομίζω. Μουσικάρες, τραγουδάρες, εμπνευσάρες, o Kai o Hansen να σε ρημάζει με τα παθιασμένα φάλτσα του, αι κιθάραι να κεντάνε φουσκωτά λουλουδάκια και πεταλούδες στο στομάχι και το rythm το section (που ήτανε και ωραία παιδιά τότες) να στρώνει σιδηροδρομική του Λαυρίου, άμα με πχιάνεις. Που δε με πχιάνεις διότι δεν τον έχεις εσύ αδερφό, εγώ τον έχω, τελοσπάντων... Συνεχάω με τις τραγουδάρες του δίσκου που είναι ένα και ένα. Όχι δεν είναι δύο, είναι 9 και στη βερσιόν του '88 που βγήκε και σε CD 14 γιατί προσθέτουμε 6 και σου βγαίνει λάθος η πρόσθεση αλλά μάθε οτι συνεχωνεύτηκε το ομώνυμο κομμάτι-intro με το Ride the Sky έτσι 9+6-1=14. Βγάζεις μια διακρίνουσα, παραγωγίζεις και 2 ψηφία έχει ο διαιρέτης, 2 χωρίζουμε στα αριστερά του διαιρετέου, τύπου. Ναι σόρι, αφαιρέθηκα (χιχιχι). Τραγουδάρες το λοιπόν, μεγέθους Ride the Sky, How many tears, Guardians, Phantoms of death... σταματάω απλά μπες μαι wikipedia και δες τα με τη σειρά. Και θαύμασε. Και μετά κατέβα λίγο και δες και τις βερσιόν '88 και '06 να δεις και τα επιπλέα να αρχίσεις τις χλέπες μήπως και ματιάσεις το tracklist. Σκέψου πόσο το αγαπάω που δε σκέφτηκα ούτε στιγμή να ασχοληθώ με τα Keepers που φαντάζεσαι πόσο τα αγαπάω. Πολύ.

Συνεχίζω ακάθεχτη με το αγαπημένο Megadeth, τας εποχάς που ο Dave o Mustaine, έγραφε ακόμα αριστουργήματα. Μετά πότσες, θερίζει η κρίση της μέσης ηλικίας, μακριά απο μας (καμια 25ετία χαχαχα χιούμορ). Δισκάρα με παραγωγάρα, με το καλό το line up των κυρίων Μέγαντεθ, με κιθάρες (μόλις συνειδητοποιώ οτι η κιθάρα είναι ήδη στον υπερθετικό, τί να πεις? κιθαράρα? δεν πάει!) κα με στιχάρες. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να δηλώσω οτι όσοι λένε ότι "στο μεταλ ακούς τις κιθάρες ρε, ο στίχος δεν έχει σημασία" είναι βλάκες και υποτιμούν αυτούς τους έρμους τους καλλιτέχνες που 'δρωκοπάνε να βγάλουν ένα νόημα της προκοπής. Να μου πεις οτι είσαι ζωντανό όρθιο και δεν καταλαβαίνεις το βου και α, βα, να το δεχτώ. Σε κάθε άλλη περίπτωση, στο γνωστό υπόγειο, που εκεί είναι ένα κομοδίνο που του έχει πιτσικάρει το πάνω συρτάρι. Ξέρεις εσύ. Κλείνω παρένθεση. Στιχάρες που λες με ενδιαφέρον κόνσεπτ και αμπελοφιλοσοφίες. Ντάξει, δεν είναι και Arcturus αλλά ποιός είναι Arcturus στην τελική? Οι μόνοι που τους πλησιάζουν έστω και λίγο είναι οι Arcturus... Ναι σόρι με έχει πιάσει ενα adhd τώρα και μια ασυγκεντρωσά, βάστα πάνω σου και απόλαυσε το Addicted to Chaos που τυγχάνει της ειδικής αγάπης μου μαζί με το Blood of heroes και το Family Tree, που είναι το πρώτο μέταλ τραγούδι που άκουσα έβαρ και μου είχε κολλήσει στο μυαλό καμια δεκαετία χωρίς να το ξέρω. Τυχαίο?? Μάλλον.

Decent λίστα στο Γιουτούμπι.
Μην περιμένεις να πω τίποτα για αυτό το άλμπουμ, το έχω εξαντλήσει πια.
ΛΑΤΡΕΙΑ για πολλούς λόγους.
Μουσική? τσεκ
Στίχος? καρατσεκ
Πώρωση στο φουλ? ούμπερτσεκ
Τσιρίδια? ...
Άσε δεν περιγράφω άλλο!

Τα λέμε νεξτ τάημ με κάτι άλλο που θα κάνω νιανιά, just for you!!

σουήτ κίσεζ, στήβ.