Δισκάρες, μέρος δεύτερον.

Καλημέρα, καλημέρα!
Σήμερα σου γράφω από την εξωτικιά τη Φιλοθέη, όπου κάνω κορωνέικη επίσκεψη στον φίλτατο Σθέν, που με βοήθησε και λίγο να αποφασίσω ως προς τη λίστα και γι'αυτό θα έχει την τιμή να επιλέξει το αποκάτω κομμάτι αφού το άλμπουμ δεν υπάρχει ολάκερο ιν δε γιούτουμπ

(Βαρετός, προβλέψιμος Παρθένος.)
 Το 1995 ήτανε μια χρονιά σταθιμός στις μουσικές μου προτιμήσεις. Τούτο από πάνω, το αποκάτω σε λίγο, το Draconian times, το Slaughter of the Soul, το Mandylion KAI τα δυο πρώτα singles των Backstreet Boys. Βέβαια απο όλα αυτά μόνο δύο έχουν σπέσιαλ θέση στην καρδιά μου. Το ένα είναι το Imaginations from the other side, το αγαπημένο μου άλμπουμ απο Guardian, πρώτο με πολύ μικρή διαφορά από το Tales from the twilight world, το οποίο ήθελε καλά και ντε να μπει στη λίστα αλλά τελικά δεν του πέρασε! Κρατάμε -πίπεδο, λοιπόν, με ένα άλμπουμ ανά μπάντα. Το Imaginations δεν έχει ένα τραγούδι που να βαριέμαι, από τον εναρκτήριο ομώνυμο ΥΜΝΟ μέχρι το γκράντε φινάλε του And the story ends. Τα ενδιάμεσα? Το ένα καλύτερο από το άλλο, τόσο που δεν έχει νόημα να κάνω την απόπειρα να αναφέρω ένα δυό ενδεικτικά κομμάτια, αφού θα καταλήξω να τα γράφω όλα.
Μουσικάρες, στιχάρες με θεματολογία που κυμαίνεται από την Αγγλοσαξωνική μυθοπλασία μέχρι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, κλασσικός Χάνσι σε ρεσιτάλ ερμηνείας (ένεκα η νιότη η πτάνα).
Φαν φακτ: αν βάλεις το A past and future secret σε player και αυξήσεις την ταχυτητα στο 1,5-1,7 ακούς ένα πολύ αστείο τσιφτετέλι, try it and you will remember me.

Πού καταντήσαμε ερωτώ να μη βρίσκουμε πλέον Gamma Ray στο συσωλήνα ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Μετά από λίγη προσπάθεια ανακάλυψα μια νορμάλ ακουστικα στούντιο βερσιόν του από πάνω με άλλαντάλλα φωτογραφία αλλά τουλάχιστον ακούς το τραγούδι, μην παραπονιέσαι. Δεν ξέρω ποτέ τι να πρωτοπώ για αυτό το δίσκο, για αυτή τη μπάντα, γι'αυτον τον άνθρωπο. Εδώ και 10 χρόνια με έχει συντροφέψει σε κάθε είδους στιγμές, σχολείο, πανεπιστήμιο, γκομενικά, διακοπές, φιλίες, εξωτερικά και πάλι πίσω, καταθλιψάρες και ευφορίες, πάντα εκεί. Δεν υπάρχει τραγούδι που να ξεχωρίζω πραγματικά, δεν υπάρχει ενδεικτικό παράδειγμα, είναι ένα κόνσεπτ άλμπουμ που το ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος και απλά ακολουθείς έναν άνθρωπο στο ταξίδι του προς την ατομική ελευθερία.
Από το αριστουργηματικό Rebellion in Dreamland ως το συγκινητικό Afterlife, έχεις να πάρεις μπαλλάντα, το από πάνω με τα οριενταλ τα μπάσα, instrumental ιντερλουδιάκια, fast tempo παουεριές όπως πρέπει να είναι, μια συμμετοχή από Χάνσι, και 2 από Κίσκε. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΠΙΑ.

O Τομπίας της καρδιάς μας γράφει το πιό εμπνευσμένο έργο του σε ηλικία 23 χρονών ξέρω γω και εδω ακόμα να πάρουμε πτυχίο στα 25 κάποιοι. Ένας αμούστακος -τί πράμα κι αυτο οι Γερμανοί να είναι τόσο σπανομαρίες- που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του καλά-καλά με τα 3 άλμπουμ που έχει βγάλει με τη μπάντα του, πιάνει μια μέρα το 11888 και βρίσκει τηλέφωνα διαφόρων άγνωστων (Andre Matos, Kai Hansen, Michael Kiske, David DeFeis, Bob Catley, Timo Tolkki, Sharon Den Adel, Markus Grosskopf, Henjo Richter, Alex Holtzwarth, Rob Rock) και δυό κολλητάρια του από το στρατό, τον Olli τον Hartmann και τον Ralf τον Zdiarstek, γράφει και μια ιστορία με παπάδες, νάνους, ξωτικά και παράλληλους κόσμους και μας κάνει τα μυαλά χαβιάρι Μπελούγκα. Αγαπάμε Τομπίας, αγαπάμε όλη αυτή τη μαζωμένη γερμανίλα, αγαπάμε να ακούμε Κάι και Μίχι στο ίδιο άλμπουμ, γενικώς αγαπάμε ρε παιδί μου, σνιαρφ! Εδώ αγαπημένο τραγούδι δηλώνω το τρακ το δεύτερο ή αλλιώς φτάσ'το φως, Reach out for the light, ΑΛΛΑ υπάρχουν θκιό κομμάτια, το Farewell και το The Tower με ανυπέρβλητα σημεία Κίσκε. Από αυτά που πας να τραγουδήσεις μετά απο μισάωρο ζέσταμα και καταλήγεις να ακούγεσαι σαν αγόρι στην εφηβεία? Αναμπράβο...


Αυτά και για σήμερα, αν και βαριέμαι και θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά τα επόμενα τρία δεν κολλάνε ούτε με UHU και η πρώτη κόλλα! Οπότε πάω να ενοχλήσω λίγο κόσμο και τα λέμε soon enough!!
Kisses many, ST