Να θες να αγιάσεις...

Αγαπητό βλογ μου ο σημερινός προβληματισμός ξεκινάει από τη σχολή.
Έχω μείνει με ένα μάθημα, το οποίο θέλει παρουσία/ παράσταση/ γουατέβα. Πήρα τηλέφωνο στη σχολή μόλις για να μου πουν οτι η κυρία Ευανθία μας απουσιάζει σήμερα, χωρίς βεβαίως κάποια ανακοίνωση στο σάιτ της σχολής. Έτσι αφαιρέτως που λέει και ο παππούς μου. Κατανοείς λοιπόν πως σήμερα σηκώθηκα αξημέρωτα (κατα τη μία) χωρίς λόγο ενώ θα μπορούσα να χουζουρεύω για κανα τριωράκι ακόμα. Είπα μία μέρα να αφήσω την τεμπελιά πίσω και να γίνω καλή φοιτήτρια, και το αγαπημένο ΕΚΠΑ, μου βγάζει μια γλωσσάρα ΝΑ, με το συμπάθειο.

Δεύτερον. Ο εγκέφαλος τις τελευταίες μέρες κάνει reboot και η επαφή μου με τον κόσμο χάνει λάδια. Δεν ξέρω ακριβώς τι φταίει, αν και κάτι ιδέες τις έχω. Μπορεί να είναι που την τελευταία χρονιά έγιναν τα Π Α Ν Τ Α όμως, και το σύστημα ψιλοκράσαρε? Μπορεί να είναι καθαρά ψυχολογικό κρασάρισμα-χιονοστιβάδα του τύπου "έσπασε το νύχι μου - πονάει το χέρι μου - το αριστερό είναι, παθαίνω έμφραγμα". Στα πάντα όμως. "Δεν πεινάω σήμερα - Λογικά θα έχω νευρική ανορεξία" ή "Βαριέμαι σπίτι μόνη μου αλλά κανείς δε μπορεί να βγεί - Με μισούν όλοι και θα τους εκδικηθώ" ή "Με γραντζούνισε η γάτα χωρίς αιτία - Ούτε η γάτα μου δε μ'αγαπάει γι'αυτό που είμαιιιιι μπουχου".
Έτσι λοιπόν, Ιονεσκικά κυλούν οι μέρες ως προς τα έσω.

Τρίτον. Τα έξω.
Εκεί καλό μου, έχω μπλέξει τα μπούτια μου, μάλλον επειδή ο παραπάνω εγκέφαλος έχει γίνει κεφίρ. Οι σχέσεις με τους άλλους, φαντάζουν συνεχώς πιο δύσκολες και μπερδευτικές από ποτέ. Η Λάινε, η φιλενάδα μου, υποστηρίζει ότι είναι θέμα αντοχής. Κουράζεσαι και δε μπορείς να κάνεις τίποτα να λειτουργήσει. Εγώ απο την άλλη νομίζω οτι είναι θέμα ανοχής. Επιλεκτικής ανοχής μάλιστα. Δεν κουράζεσαι, αλλά βαρέθηκες και δε θέλεις να κάνεις κάποια πράγματα να λειτουργήσουν. Ξέρεις ότι και να προσπαθήσεις, ούτε θα είναι όπως τα θες, ούτε θα διαρκέσουν, ούτε θα προσφέρουν κάτι καινούριο. Οπότε γουάη μπόδερ?
Θυμάμαι στον πρώτο μου μεγάλο χωρισμό, μετα την εξάμηνη περίοδο κατάθλιψης, πέρασα ένα μεγάλο διάστημα αυτοανάλυσης και επαναπροσδιορισμού. Ίσως αυτή τη φορά, αν και μικρότερης έντασης, το σεπαρασιόν απαιτεί αλλαγές ξανά. Και επειδή το θέμα Εγώ το έχω εξαντλήσει, μήπως να περάσουμε πλέον στο Εσείς? Ο κύριος Σαρτρ είπε κάποτε πως "Η Κόλαση είναι οι Άλλοι" και δεν έλεγε μαλακίες ο Σαρτρ, όπως και να το κάνεις. Και παραφράζοντας τον Ντεκάρ (ελληνιστί Καρτέσιο) "Σκέφτομαι, άρα υπάρχεις" και αν δε σε σκέφτομαι, παύεις να υπάρχεις. Και ίσως οι αμπελοφιλοσοφίες με ξεκολλήσουν λίγο από αυτή τη λούπα, γιατί ψιλοβαρέθηκα.
Επίσης τα ερωτικά μου είναι για γέλια, βλογ. Από τη μια έχεις συνεννοήσιμους ανθρώπους με πρόγραμμα και σχέδια και ξενερώνεις γιατί "έχεις πολύ αέρα και φωτιά στο ωροσκόπιό σου" (και γιατί μεταξύ μας: b o r e d )και από την άλλη έχεις κάτι γίδια που και την αλφαβήτα θα σου μπερδέψουν επειδή μπορούν και ξενερώνεις γιατί "εγώκερως".

Λέω λοιπόν να αναρτήσω μια αγγελία που θα λέει κάτι τέτοιο: "Ζητείται νέος με καλλιτεχνικές ανησυχίες, ψηλός χωρίς αραίωση, βάναυσος, αυστηρά μη-μετροσέξουαλ, καλλίφωνος, με πλανήτες φουλ φωτιά/αέρα, αλλά να έχει και λίγη γή (συμβουλές Κουβερτακίου), με βλέψεις για σοβαροχαλαρή και ανεξαρτητοδεσμευτική σχέση."
Α! "Και να αγαπάει Χάνσεν."

Τί λες? Το'χω?



Ψυχή στον αέρα και πόδια στη γη

Kisses many
ST