6 μήνες μετά

Και τι δεν έγινε αγαπητή μου αυτούς τους έξη.
Τον Ιούνη τίποτα ιδιαίτερο, βαριόμουνα και έφυγα για Βουρκολία μεριά.
Τον Ιούλη βαριόμουνα και δούλευα με κάτι χορεύτριες. Επίσης έκανα 3 μπάνια και έφαγα πολλά παγωτά. Επίσης, πήγα μία ηρωική έξοδο προς Τράουν μεριά (όχι τράουμ, μη μπερδεύεσαι. καμία σχέση όμως).
Τον Αύγουστο είχα μεγάλη ηρωική έξοδο προς Τράουν μεριά, η οποία ήταν λιγότερο επιδραστική και απο μια τρύπα στο νερό. Το τέλος μιας σχέσης και τα λοιπά ευχάριστα. Επίσης απέκτησα μια νέα φίλη και έφαγα κι άλλα παγωτά.
Το Σεπτέμβρη απαρατήθηκα όπως η γνωστή λεμονόκουπα, και απεμακρύνθην ωσάν την τρίχα απ'το ζυμάρι. Θα σου ομολογήσω, αγαπητή μου, ότι μια ελαφριά μουνόπλακα την έπαθα για κανα διήμερο, αλλά ως εγώκερως τα έβαλα κάτω, έκανα τους υπολογισμούς μου και το αποτέλεσμα ήταν Λίτσα Διαμάντη

Επίσης, το Σεπτέμβρη, έδωκα και το προτελευταίο μου μάθημα με εξαιρετική επιτυχία. Και μπράβο μου στην τελική.
Τον Οκτώβριο νομίζω πως το έριξα ολίγον έξω, ή μάλλον μέσα. Επίσης άρχισα τη συγγραφή, ο νέος Προυστ, τρομάρα μου. Επίσης τραγούδησα πολύ, έκανα νέους φίλους, γνώρισα 3 σκυλιά και έχασα και κάτι ξέμπαρκα κιλά.
Ο Νοβέμπερ μέχρι στιγμής μας έχει πάρει απο τα αυτιά (με την πολύ καλή έννοια). Αρχικά αρρώστησα, και κόλλησα 2-3 άτομα με διαφορετικούς τρόπους. Μετά συνέχισα να είμαι άρρωστη αλλά έπαψα να είμαι επικίνδυνη για το ανθρώπινο είδος. Εφτασα 60 στο Ντιάμπλο και τώρα πάιζω μονκ. Όχι. Όχι το ντετέκτιβ. Μετά συνέχισα να είμαι άρρωστη και πήρα αγκαζέ το Κουβερτάκι να πάμε μια Ντόιτσλαντ. Το παίδεψα βέβαια λίγο, αλλά είμαι παιδεψιάρα, τι να κάνουμε? Επίσης, επανέκτησα τα πράγματα που είχα αφήσει κατα τις ηρωικές εξόδους. My precious... Το Σάββατο 17/11/12 η ζωή άλλαξε για πάντα. 10 έτη φλούδων ελπίδων, σβήστηκαν μονοκοντυλιά και ο Θεός επι γης τραγούδησε για πάρτη μου, 5 μέτρα μακριά μου. Και τώρα σπίτι. Εν μέσω φαντασιώσεων, αναμνήσεων, ονείρων και υπολογισμών, σου γράφω καλό μου ημερολόγιο. Κοινώς βαριέμαι και σε θυμήθηκα, αλλά ένηχού...

Σε φιλώ γλυκά
στηβ τρίκυ