Έπικ μόμεντς

Ώρες πριν, συνέβη ένας από τους κλασσικούς επικούς καβγάδες σπίτι, όπου οι γέροι συμφωνουν διαφωνώντας με γκαρίδια, εγώ με το Μιτς γελάμε σα γίδια και η γάτα νιαουρίζει γιατί κανείς δεν της δίνει σημασία.

Εγώ έπαιζα Διάτανο εκείνη την ώρα οπότε δεν πολυπρόσεχα τι λεγόταν. Κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται ο Μπας με εξαιρετικά περισπούδαστο ύφος να ρωτήσει την υπεργαμάτη αποψάρα μου περί του θέματος. Πετάω και γω ένα "πωωωωω με τη γιαγιά θα ασχολούμαστε τώρα?", οπότε και αρχίζει η κλασσική κωμωδία της Μας. "Και που την έχεις κάνει ίδια με σένα, και είσαστε αντικοινωνικοί, και πως τα κατάφερες και την έκανες έτσι ενώ ο μεγάλος είναι καλό παιδί". 

Η καλή μου Μα περίμενε κάτι σαν επιβεβαίωση την οποία δεν κατάφερα να της δώσω οπότε τώρα με κοιτάει με το μισοάγριο και μου πετάει ατάκες του τύπου "Η πολλή ειλικρίνεια θα σας φάει και σένα και τον πατέρα σου".

Καταλαβαίνεις λοιπόν αγαπητέ Μπάμπη, πως όλο αυτό το πράγμα που κοιτάζω στον καθρέφτη μου, δεν είναι αυθύπαρκτο. Όχι, χρυσό μου. Είναι κληρονομικό χάρισμα, που προφανώς πολλοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να χωνέψουν ποτέ. Η Μα πχ. Είναι μαζί με το Μπα 32 ολάκερα χρόνια και ακόμα εκπλήσσεται και εκνευρίζεται επειδή ο κύριος πατήρ μου είναι λίγο του εκτός οδόντων με τους πάντες. Και ιδιαίτερα με τη γιαγιά μου τη Βούλα. Μεγάλη ιστορία Μπάμπη μου, θα στην πω άλλη φορά, με κόκκινο και τυριά μπροστά στο τζάκι.

Τεεεεσπα, ασυναρτησίες ολκής, αλλά μου έκατσε τώρα λίγη αυτόματη. Ίσως και να είναι αυτο-ανάλυση, ίσως απλά απορώ πώς δεν έχω φάει ξύλο ακόμα. Ίσως να δικαιολογώ τις άπειρες στιγμές αναισθησίας και παρτακισμού στο όνομα της ειλικρίνιας. Δεν ξέρω. Σταμάτα τα παράπονα, κατα βάθος σε συμπαθώ λιγάκι, δε σε ανέχομαι απλά.

Μετά Τιμής

Ο Νικολάκης ο ίδιος