Κολλήματα

Μουσικά κολλήματα, δεν έχει οδυνηρες συνειδητοποιήσεις σήμερα, βαριέμαι.
Παραθέτω κάποια βίντεα / τραγούδια που τη δεδομένη χρονική στιγμή κάνουν γλυκό έρωτα στα αυτιά μου. Σε ενδιαφέρει, το ξέρω, και γι'αυτό το κάνω, βρε.

Ξεκινάμε από Amorphis. Νέοοοοο. Θυμάμαι πόσο είχα λιώσει το Am Universum στα νιάτα μου. Και μετά το Tuonela, και μετά για κάποιο λόγο τους παράτησα και το ξαναέπιασα πολύ πρόσφατα το θέμα. Και καλά έκανα και μπράβο στον Τσιο που με επανέφερε στην τάξη.

Ενα τυπικό "κελ ρομάνς" τραγούδι που δείχνει οτι τα αγόρια μας είναι και μεγάλοι αισθηματίες.
Έναν τέτοιο να βρούμε και μεις οι λεύτερες να μας τραγουδάει για τον ύπνο και άλλα πράγματα που κάνεις σε ένα κρεβάτι.

Εδώ ο Τόμι Γιούτσεν και η παρέα του μας εξηγούν το όνειρο. Τι όμορφοι άνθρωποι. Και αυτή η εναλλαγή βόθρου/καθαρών δεν είναι για αυτή την ώρα... Είναι για μεταμεσονύκτιες διαδικασίες οφθαλμολογικού χαρακτήρα. 'Αμα με πιάνεις.

Στην παρούσα ο Έσα, και οι Τόμι(δες) το έχουν ρίξει στα κόνσεπτς και στη μυθοπλασία.
Και πολύ το χαίρομαι.

Και ολοκληρώνουμε με ένα "κελ ρομάνς". Ας θαυμάσουμε την ομορφιά μερικών μερικών σε αυτή τη μπάντα, ας απολαύσουμε την υπέρτατη φωνή, τις ολοπέταχτες -που έλεγε και μια ψυχή στο χάμερ- μελωδίες και ας αναφωνήσουμε όλες μαζί "Άσε κάτω τη γοργόνα ρε, εμένα θες, αυτή βρωμάει ψαρίλα". Class.

Συνεχίζω με Kiuas για να φύγω από Φινλανδία και να έρθω πιό δυτικά λιγάκι.

Eδώ έχουμε άσματα ηρωικά και βόρεια σέλατα. Ώου γιέα θα έλεγα.

Ο Ίλια το έριξε στις σεξοφιλοσοφίες και δε μας χάλασε. Τι μανία και αυτοί οι Φινλανδοί να είναι όμορφοι. Όταν μάθω φινλανδικά, η πρωτη φράση που θα μάθω θα είναι "Είσαι παστέλι Ζευγολατιού".
Και το τραγούδι γαμάει btw...

Πάμε Σουηδία να βροντοχτυπήσουν οι σβένσκα γιέρταν μας.
Και να ξεκινήσουμε με Πετράκη και Hypocrisy

Εδώ ο Πετράν ασχολείται με θεωρίες συνομωσίας και σε πιάνει λίγο η ψυχή σου. Νέο Χιπόκρισυ, πώς και πώς το περιμένω με μεγάλες προσδοκίες που πάντα επαληθεύονται. Άμα είσαι υπερτιτανομέγιστος, δεν απογοητεύεις. Το νέο Eraser μπήκε στη ζωή μας.

Ο ύμνος. Το μεγαλούργημα. Ο ογκόλιθος. Το αγαπημένο μου τραγούδι από τους κυρίους. Αν εξαιρέσουμε το ομώνυμο άλμπουμ που κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και ειδικά αυτό το από κάτω.

Τα λόγια είναι περιττά.

Εδώ ο κύριος Τέιτγκρεν έχει αγανακτήσει πλέον και ζητά να μάθει τί έγινε τελικά στο Ρόσγουελ το '47. Ας του προτείνω το Roswell that ends well επεισόδιο Futurama μπας και ξεστραβωθεί λιγάκι.

Συνεχίζω με Πέτρο και τον πόνο του. Δώκε Pain στο λαό.

Κλασσική μισανθρωπιά, υπέρτατο "άει πάενε ρε".

Στο ίδιο μοτίβο. Αγαπημένο μοτίβο. Και η ένταση στο τέρμα. Don't care, κοινώς στα παπάρια μας.
Ολοκληρώνω με Pain γιατί αν συνεχίσω θα ακολουθήσει η μισή τους δισκογραφία :P

Σνιαρφ, έχω πάθει ένα κοκομπλόκο με αυτό το τραγούδι, τα λέγαμε και τις προάλλες. Δεν ξέρω γιατί. Έτσι είναι ο έρως. Ανεξήγητος.

Κλείνω με Katatonia και να δούμε αν καταφέρω να διατηρήσω και δω ένα επίπεδο και να μείνω σε ένα λογικό αριθμό τραγουδιών.

Θυμάμαι καλοκαίρι '03 στο χωριό να έχω λιώσει την κασέτα The discouraged ones. Τρεις γέροι, δύο γονείς, ένας αδερφός και η Βίλλυ έφευγε στη ζούλα για περίπατο, τσιγάρο και τραγούδι στο φουλ. Ωραίες εποχές.

Εδώ έχουμε μεγαλώσει λίγο. Τρίτη λυκείου και έρωτες στη θεωρία. Ακόμα πιο ωραίες εποχές.

Και κλείνω με τον ογκόλιθο. Κανονικά θα έπρεπε όλο το άλμπουμ αλλά δεν το βρίσκω ολόκληρο στο συ-σωληνα. Εδώ μιλάμε για άλλα μεγέθη αγάπη μου. Εδώ μιλάμε για συναισθηματικές γενέσεις, ολοκληρώσεις και νεκροψίες. Η Δημιουργία και η Καταστροφή σε ένα. Από τη θεωρητική μελαγχολία στην απόγνωση. Ο χρόνος διαλύεται, και η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Οι ωραίες εποχές πήγαν περίπατο. Μεγάλωσες. Deal with it.

Αυτα για σήμερα.
Δεσμέυομαι την επόμενη φορά να το νορβηγίσω λίγο.

Σε ασπάζομαι, η μικρή Βιλλού.